Het geluid van ritselende bladeren, een tikkende klok of zingende vogels is veilig. Het oor is aangepast aan veel luidere geluiden, maar te vaak kan contact ermee gevaarlijk zijn voor uw gezondheid. Ontdek hoe het oor is gebouwd.
De structuur van het oor is erg ingewikkeld. Als we voor de spiegel staan, zien we alleen een fragment van het orgel dat verantwoordelijk is voor de klankperceptie van de wereld. Dit deel wordt de oorschelp genoemd - hier begint het uitwendige oor. Achter hem is het middenoor, en nog verder het binnenoor. Als ze goed gebouwd zijn, werken ze goed en kunnen ze samenwerken met de hersenschors, die interpreteert wat er via de oren binnenkomt, we kunnen zeggen dat we horen.
Hoor hoe het oor is gebouwd. Dit is materiaal uit de cyclus GOED LUISTEREN. Podcasts met tips.Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt
Buitenoor: structuur
Het uitwendige oor is de oorschelp en de uitwendige gehoorgang. Bijna niemand is tevreden met de vorm van de oorschelp, maar we hebben er weinig invloed op, omdat we het uiterlijk erven. Het groeit met ons mee tot 18 jaar. De vorm lijkt op een langwerpige, gebogen plaat. Het is gemaakt van flexibel kraakbeen bedekt met huid.
Als we naar de uitwendige gehoorgang keken, zouden we opmerken dat deze enkele centimeters groot en licht gedraaid is. Om deze reden moet de KNO-arts de buis "recht" maken om in het oor te kijken en de oorschelp omhoog en naar achteren trekken.De gehoorgang is bedekt met huid. Kort, dik haar groeit aan het begin. De afscheiding van hun talgklieren, vermengd met geëxfolieerd epitheel, vormt oorsmeer. Wanneer er zich te veel van ophoopt, verstopt het de gehoorgang. Dan horen we erger, geluiden bereiken ons alsof ze door watten gaan. Denk eraan om het oorsmeer niet zelf te verwijderen met wattenstaafjes, want we drukken gewoon de plug erin. Bovendien kunnen we het trommelvlies beschadigen dat de uitwendige gehoorgang afsluit. De enige verstandige methode om oorsmeer te verwijderen, is door het oor te spoelen door een KNO-arts.
Het trommelvlies is ovaal van vorm, ongeveer 10 x 8,5 mm groot en ongeveer 100 micron dik. Het is van buitenaf bedekt met epitheel en van binnenuit met slijmvliezen. Het is strak, sterk en kan een druk van ongeveer 100 cm kwik weerstaan. Wanneer een geluid (een golf van trillende lucht) ons oor binnendringt, raakt het het trommelvlies en gaat het trillen.
Middenoor: structuur
Het begint direct achter het trommelvlies. Ten eerste is het een kleine holte die is bekleed met een slijmvlies en gevuld met lucht. Zijn kant raakt de zogenaamde de borstholte. Als we de schedel achter de oorschelp met een vinger aanraken, voelen we een kleine heuvel. Dit is het borstbeen waarin deze holte zich bevindt. Het oor neemt de akoestische golven van de lucht waar, maar ook de trillingen van de schedelbeenderen. U kunt dus ook praten over de zogenaamde beengeleiding van geluid. Wanneer een fonoloog ons gehoor onderzoekt, incl. controleert de botgeleiding door een speciaal apparaat op het borstbeen aan te brengen.
De trillingen van het trommelvlies worden overgebracht op het binnenoor via een ketting van drie gehoorbeentjes, gracieus hamer, aambeeld en stijgbeugel genoemd, op hun plaats gehouden door spieren en ligamenten. Ten eerste ontvangt en verzendt de hamer, bevestigd aan het trommelvlies, trillingen naar het aambeeld en deze naar de stijgbeugels. De laatste duikt in de zogenaamde atriumvenster en zet de vloeistof in beweging die het atrium vult (het zogenaamde endotheel).
Zoals we al weten, is de trommelholte gevuld met lucht. De buis van Eustachius (de buis van Eustachius) wordt gebruikt om de druk aan beide zijden van het afgesloten trommelvlies gelijk te maken. Dit longitudinale kanaal van de trommelholte loopt in het slaapbeen tot aan de nasopharynx. Wanneer de keel en neus ontstoken zijn, zwelt het slijmvlies op en soms sluit de buis van Eustachius. Dan is de druk in de trommelholte niet gelijk en horen we erger. Het gebeurt bijvoorbeeld ook tijdens de landing van een vliegtuig, wanneer de luchtdruk in de cabine toeneemt. Geeuwen of inslikken van speeksel kan ons dan helpen, waardoor de buigspier van het zachte gehemelte samentrekt en hierdoor de faryngeale opening van de buis van Eustachius wordt geopend. De lucht stroomt erdoorheen de trommelholte in en egaliseert de druk met die in de vliegtuigcabine. En we horen weer goed. Zure snoepjes worden lange tijd in vliegtuigen verspreid. Ze verhogen de speekselafvoer, die vaak moet worden doorgeslikt, zodat ze 'doofheid' kunnen voorkomen.
Belangrijk
De geluidsintensiteit wordt gemeten in decibel. Onze oren zijn er erg gevoelig voor. Sommige geluiden ervaren we als aangenaam, terwijl andere ons gehoor kunnen beschadigen. Welke situaties zijn veilig voor ons oor, welke zijn riskant en wat zijn gevaarlijk?
- 20-60 decibel zijn veilige geluiden, bijv. Ritselende bladeren, tikkende klok, lawaai van een rustige straat, gewoon gesprek, zingende vogels,
- 75-100 decibel zijn risicovolle geluiden, bijv. Zoemen in een restaurant met muziek, lawaai van een luide straat, het geluid van een rijdende vrachtwagen en een bus, een werkende grasmaaimachine,
- 100-140 decibel is een dreigend geluid, bijvoorbeeld het gezoem van een motor zonder geluiddemper, het geluid van een disco en een rockconcert, een werkende drilboor, een opstijgend vliegtuig.
Het binnenoor: structuur
Het bestaat uit een vestibule, een slakkenhuis en halfcirkelvormige kanalen. De vestibule bevindt zich net achter de hoortoestellen. Van daaruit strekken drie halfcirkelvormige kanalen zich iets naar boven uit. Ze lijken op hoepels in drie verschillende vlakken loodrecht op elkaar. De zogenoemde de slak, verantwoordelijk voor het ontvangen van auditieve stimuli.
Het is een botkanaal van ongeveer 35 millimeter lang, dat lijkt op de vorm van een slakkenhuis. Daarin bevindt zich een vliezige cochleaire buis gevuld met vloeistof (endotheel). Op hun beurt, de zogenaamde een spiraalvormig orgaan met talrijke zintuigen. Dit zijn de uiteinden van de achtste hersenzenuwvezels. Geluidstrillingen die via het trommelvlies en de gehoorbeentjes naar het atriumvenster worden overgebracht, bereiken het endotheel van het slakkenhuiskanaal via de vloeistoffen die het atrium vullen. Hier zetten de sensorische cellen van het spiraalvormige orgaan ze om in elektrische impulsen.
De impulsen lopen langs de achtste zenuw naar de slaapkwabben van de hersenen. Dat is waar ze worden geanalyseerd door de hersenschors. De hersenschors onthoudt ten eerste individuele impulsen en kent er ten tweede een specifieke betekenis aan toe. Hierdoor kunnen we gesproken woorden verstaan en het gebrul van een koe onderscheiden van een celloconcert.
Wat hoor je?
- goed als je een gefluister hoort vanaf een afstand van 6 meter,
- zwak als je een gefluister hoort op een afstand van 1-4 meter,
- saai als je een gefluister hoort tot op 1 meter afstand,
- u loopt het risico doof te worden als de persoon die tegen u spreekt zich dicht bij uw oor moet buigen.
maandelijkse "Zdrowie"
