Tracheitis - oorzaken, symptomen en behandeling

Tracheitis gaat meestal gepaard met een ontsteking van het strottenhoofd, hoger in de luchtwegen. Vaak zijn ook de bronchiën onder de luchtpijp betrokken bij de ontsteking. Bijgevolg is bij tracheitis het vermogen om te ademen ernstig beperkt. Zo erg zelfs dat soms intubatie en zelfs tracheotomie nodig kan zijn. Wat zijn de oorzaken en symptomen van tracheitis? Hoe verloopt de behandeling?

Tracheitis is een ontsteking van het middelste deel van de luchtwegen die begint met het strottenhoofd (de luchtpijp is de extensie) en eindigt met de vertakking van de bronchiën. Vanwege deze locatie komt tracheitis zelden alleen voor - het gaat meestal gepaard met een ontsteking van het strottenhoofd. De bronchiën worden vaak aangetast door de ziekte.

Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt

Tracheitis - oorzaken

De meest voorkomende virussen die verantwoordelijk zijn voor de acute ontsteking van de luchtpijp (meestal influenzavirussen, para-influenza-virussen, RSV, adenovirussen, rhinovirussen).

Minder vaak voorkomende oorzaken van de ziekte zijn atypische bacteriën. Bacteriële tracheitis volgt meestal op een infectie van de bovenste luchtwegen, en jonge kinderen lopen het grootste risico om de ziekte te ontwikkelen.

Er zijn acute en chronische vormen van tracheitis

In beide gevallen worden de ziekteverwekkers overgedragen door druppeltjes - wanneer de patiënt spreekt, hoest of niest, terwijl speekseldruppeltjes samen met het virus worden verdreven.

Chronische tracheitis kan daarentegen het gevolg zijn van langdurige blootstelling aan tabaksrook, die de bekleding van de luchtpijp irriteert. Bovendien kan het gepaard gaan met andere chronische aandoeningen van de luchtwegen, zoals chronische laryngitis of bronchitis.

Tracheitis - symptomen

Acute tracheitis

• hoesten

- droog
- vermoeiend en aanhoudend
- beschreven als blaffen of rommelen
- het kan in een later stadium van de ziekte vochtig zijn

• piepende ademhaling (piepende ademhaling tijdens het ademen)
• een zere keel, meestal met een krassend gevoel

Tracheitis komt veel voor bij jonge kinderen en mensen die roken

• ademhalingsmoeilijkheden of zelfs kortademigheid (cyanose kan optreden indien ernstig)
• pijn achter het borstbeen en in de nek, die erger wordt bij hoesten en diep ademhalen
• lichte koorts of koorts
• zwakte, zich moe voelen

Als de tracheitis wordt veroorzaakt door een infectie van de bovenste luchtwegen, kunnen eerst symptomen optreden zoals hoesten, loopneus of lichte koorts. Pas na 2-5 dagen verschijnen de symptomen van tracheitis.

Symptomen van chronische tracheale ontsteking zijn minder ernstig, maar een droge hoest overheerst.

Tracheitis - diagnose

De arts kan een uitstrijkje uit de keel nemen (om te bepalen welke ziekteverwekkers verantwoordelijk zijn voor het ontstaan ​​van de ziekte), een röntgenfoto van de luchtpijp en borst bestellen (om bijvoorbeeld longontsteking uit te sluiten) en de verzadiging van bloed met zuurstof meten.

Tracheitis - behandeling

Als bacteriën de oorzaak zijn van de ziekte, moeten antibiotica worden gebruikt. In de meeste gevallen zijn virussen echter verantwoordelijk voor tracheale ontsteking, dus wordt symptomatische behandeling gebruikt - geneesmiddelen die een zere keel verlichten en koorts verminderen (paracetamol, ibuprofen), evenals geneesmiddelen die het slijm verdunnen en het slijm vergemakkelijken.

Het is ook belangrijk om de luchtwegen te hydrateren - inhalaties, bijvoorbeeld met etherische oliën, kunnen nuttig zijn. Het inademen van waterdamp verrijkt met eucalyptus- of theeboomolie helpt om de afscheidingen te verdunnen en zo de ademhaling te vergemakkelijken.

Zorg ook voor de luchtvochtigheid in de kamer waar de patiënt zich bevindt. Het is raadzaam om luchtbevochtigers te gebruiken of om vochtige handdoeken op de radiatoren te leggen en veel vocht te drinken.

Bovendien is het beter om de luchtpijp niet bloot te stellen aan irriterende stoffen van de luchtwegen, zoals bijvoorbeeld sigarettenrook.

Als de kortademigheid zeer ernstig is, kan de arts besluiten om de patiënt glucocorticosteroïden en zelfs adrenaline toe te dienen. In extreme gevallen wordt intubatie uitgevoerd, d.w.z. het inbrengen van een beademingsslang via de mond of neus in het strottenhoofd. Als laatste redmiddel wordt een tracheotomie uitgevoerd - de luchtpijp wordt doorgesneden en er wordt een buis in gestoken, die zorgt voor luchttoevoer naar de longen.