Ook al heb je gehoord dat als je bijziend bent, je een keizersnede krijgt in plaats van een natuurlijke bevalling, tegenwoordig is bekend dat dit niet waar is. We praten met dr. Paweł Kubik over welke oogziekten een indicatie zijn voor een keizersnede.
Moet een zwangere vrouw met een visuele beperking het haar gynaecoloog vertellen?
- Zeker ja. Ze zou het u aan het begin van de zwangerschap moeten vertellen, aangezien het over elke chronische ziekte gaat. Het is overigens de plicht van de arts om de patiënt naar alle ziekten te vragen.
Kan een visuele beperking op de een of andere manier een invloed hebben op de zwangerschap of omgekeerd?
- Oogaandoeningen hebben geen invloed op het verloop van de zwangerschap. Het verloop van de zwangerschap heeft geen invloed op de ontwikkeling van oogziekten. Hoewel intraoculaire drukstoornissen en choroïdale hyperemie kunnen optreden tijdens de bevalling, leidt dit niet tot progressie van retinale veranderingen. Bij sommige oogaandoeningen moet echter worden overwogen hoe de zwangerschap kan worden afgebroken. Bepaalde oogproblemen zijn een indicatie voor een keizersnede.
Mening van een expert Dr. Paweł Kubik, MD, verloskundige gynaecoloog, Instituut voor moeder en kind in Warschau Lees ook: Zwangerschap: het menu van een zwangere vrouw Oogoefeningen om het gezichtsvermogen te verbeteren. Dit is materiaal uit de cyclus GOED LUISTEREN. Podcasts met tips.
Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt
Precies. Dit is misschien wel de meest controversiële kwestie. Zwangere vrouwen horen tegenstrijdige meningen van artsen, bijvoorbeeld een beweert dat bijziendheid van minus 7 dioptrie een indicatie is voor een keizersnede, en een andere die zelfs minus 12 een fysiologische bevalling niet uitsluit. Wie heeft er gelijk?
- Volgens de aanbevelingen van de Poolse Gynaecologische Vereniging zijn indicaties voor een keizersnede alleen degeneratieve veranderingen in het netvlies - gevorderde retinopathieën en netvliesloslating. Het aantal dioptrieën heeft er niets mee te maken, omdat bijziendheid - ongeacht het stadium van ontwikkeling - helemaal geen indicatie is voor een operatieve bevalling. De bevalling verergert het gezichtsstoornis niet, in dit geval bijziendheid.
Dus waar komen deze tegenstrijdige meningen van artsen vandaan?
- Helaas blijft de oude manier van denken hier en daar hangen. Enkele jaren geleden werd aangenomen dat bijziendheid een indicatie is voor incisie, omdat tijdens partych-contracties de visuele beperking kan verergeren. Dit werd echter niet bevestigd door onderzoek. En artsen vertrouwen op onderzoek, niet op wat u denkt dat het is. Het was al ongeveer 10 jaar geleden opgehelderd en zou vandaag niet controversieel moeten zijn.
Vrouwen horen soms dat ze normaal kunnen bevallen, maar dat ze overbelasting moeten vermijden. Dus vragen ze: het is visuele levering die de ogen niet schaadt, en veel zwakkere inspanningen - ja?
- Het is moeilijk voor mij om naar specifieke aanbevelingen te verwijzen, zonder de situatie van de patiënt te kennen. Het tillen van zware voorwerpen wordt niet aanbevolen tijdens elke zwangerschap. Ik kan alleen maar herhalen dat noch bijziendheid, noch hypermetropie een indicatie is voor een keizersnede.
Wie beslist over het soort levering?
- De verloskundige beslist altijd over het soort bevalling. Maar bij het nemen van een beslissing is het natuurlijk gebaseerd op de mening van een oogarts.
Moet dit advies schriftelijk worden ingediend?
- Het zou het beste zijn als dat zo was. Zo'n oogheelkundig consult moet de situatie van de patiënt beschrijven en de redenen vermelden waarom een keizersnede geïndiceerd is. Sommige oogartsen stellen een keizersnede voor op basis van het feit dat de patiënt alleen bijziendheid heeft. Maar er zijn er steeds minder. Oogartsen weten meestal al wat de indicatie kan zijn en hun mening is inhoudelijk. Het is vermeldenswaard dat zelfs als er een risico is op netvliesloslating, de bevalling mogelijk is. Als een vrouw op een natuurlijke manier een kind wil baren, kan ze een laserfotocoagulatieprocedure ondergaan, die het netvlies effectief beschermt tegen mogelijke loslating. Daarom is het erg belangrijk dat de patiënt de gynaecoloog vroeg genoeg informeert over oogaandoeningen, dat er tijd is voor onderzoeken en consulten en mogelijk ook een ingreep die een normale bevalling mogelijk maakt.
Dus wanneer moeten oogonderzoeken worden uitgevoerd?
- Het is het beste om ze een keer aan het begin van de zwangerschap te doen en ze na de 30e week te herhalen. Dan zijn ze het meest betrouwbaar.
Het komt voor dat een vrouw de mening van een oogarts heeft dat een fysiologische bevalling riskant is en een operatie geïndiceerd is, en de verloskundige stelt dit in vraag. Dan wat?
- Als de verloskundige het duidelijk niet eens is met de mening van de oogarts, komt dat waarschijnlijk doordat de oogarts geen daadwerkelijke indicaties geeft. Het is inderdaad een ongemakkelijke en moeilijke situatie. Bij het bepalen van het soort bevalling hebben we de goedkeuring van de patiënt nodig. In zo'n situatie praat ik altijd met de patiënte en leg ik alle feiten voor om haar ervan te overtuigen dat aandringen op de operatie niet gerechtvaardigd is en dat de uitvoering ervan niet het gevolg is van medische indicaties. Maar de wil van de patiënt kan niet worden genegeerd als ze vasthoudt aan haar mening. Bovendien is de verloskundige soms, om het bot te zeggen, bang voor de gevolgen van mogelijke rechtszaken, omdat de patiënt hem in geval van een verslechtering van het gezichtsvermogen kan beschuldigen van het niet uitvoeren van de keizersnede, hoewel er oogheelkundige indicaties waren. Daarom stemt ze uiteindelijk in met een keizersnede. Verloskundigen hebben de neiging wantrouwend te zijn omdat oogheelkundige indicaties te veel worden gebruikt om de facto keizersnede op aanvraag te rechtvaardigen. Vrouwen met echte problemen met het netvlies moeten echter nergens bang voor zijn - geen verantwoordelijke verloskundige zal tegen de mening van een oogarts ingaan.
Het komt voor dat de oogarts geen keizersnede aanbeveelt, maar een verkorting van de tweede fase van de bevalling. Wat kan een vrouw met een dergelijke indicatie verwachten?
- Het verkorten van de tweede fase van de bevalling is het wegnemen van de druk van de vrouw tijdens de bevalling. Dit is om het risico op verstopping van het netvlies te verminderen dat kan optreden bij langdurige stress. In de praktijk wordt de beëindiging van de bevalling dan uitgevoerd met behulp van een obstetrisch vacuüm of een tang.
En de procedure waarbij de baby mechanisch uit de buik wordt geduwd?
- Je hebt het over Kristellers operatie. Momenteel wordt het niet meer gebruikt, of zou het in ieder geval niet moeten worden gebruikt. Het opvullen van een baby door te kneden of op de buik van de moeder te drukken, is een traumatische methode die door de moderne verloskunde is verlaten. Er zijn andere, veiligere manieren, dus vrouwen die worden geadviseerd de drukfase in te korten, hoeven zich nergens zorgen over te maken.
maandelijkse "M jak mama"
