Longkanker valt aan zonder waarschuwing. Symptomen zijn meestal niet-specifiek of afwezig. Longkanker is momenteel de meest voorkomende doodsoorzaak door kanker. Roken is bevorderlijk voor het ontstaan ervan, maar het komt voor dat mensen die in hun leven geen enkele sigaret hebben gerookt, aan longkanker lijden. Wat veroorzaakt nog meer longkanker? Over welke symptomen moet u zorgen en wat is de behandeling?
Inhoudsopgave:
- Longkanker: incidentie
- Longkanker: oorzaken en risicofactoren
- Longkanker: symptomen
- Longkanker: soorten
- Longkanker: diagnose
- Longkanker: behandeling
- Longkanker: prognose
- Longkanker: preventie
Longkanker werd pas in de tweede helft van de 18e eeuw als een aparte ziekte onderscheiden. Vroeger was longkanker volkomen vreemd voor onderzoekers van menselijke organismen.
Hier kunt u alle bekende kankermedicijnen en hun classificatie lezen!
In autopsiestudies aan het einde van de 19e eeuw werd longkanker gevonden bij slechts 1% van de onderzochte overledenen. Dit aantal nam aanzienlijk toe aan het begin van de 20e eeuw, toen longkanker werd gediagnosticeerd bij tot 15% van de doden.
In de loop der jaren is de incidentie van longkanker gestaag toegenomen en is nu het meest voorkomende maligne neoplasma bij mannen en de tweede meest voorkomende (na borstkanker) bij vrouwen.
Longkanker: incidentie
Statistieken over de incidentie van longkanker kunnen eng zijn. Geschat wordt dat in 2012 wereldwijd bij bijna 2 miljoen mensen de diagnose van deze ziekte werd gesteld.
De gegevens voor Polen zijn ook niet optimistisch: volgens de National Cancer Registry kwam deze ziekte in 2013 voor bij meer dan 14.000 mannen en bij bijna 7.000 vrouwen.
Het is ook verontrustend dat de incidentie van longkanker nog steeds toeneemt. Net als in 1980 waren er in Polen iets meer dan 10.000 gevallen van longkanker, 10 jaar later werd de ziekte gediagnosticeerd bij meer dan 16.500 mensen, terwijl in het eerder genoemde 2013 meer dan 21.000 patiënten longkanker kregen.
Longkanker: oorzaken en risicofactoren
De belangrijkste oorzaak van longkanker zijn mutaties in het genetisch materiaal, die leiden tot verstoringen van de differentiatieprocessen en de dood van menselijke cellen. buitensporige, ongecontroleerde celdelingen die resulteren in het verschijnen van een longtumor bij de patiënt.
Maar wat veroorzaakt deze genetische afwijkingen?
De factor die het meest wordt geassocieerd met longkanker is het roken van sigaretten - deze associatie is absoluut correct aangezien 85-90% van alle gevallen van longkanker verband houdt met langdurig roken.
Hoe langer iemand langer rookt en hoe meer sigaretten per dag roken, hoe groter het risico op kanker.
Longkanker ontwikkelt zich echter niet alleen bij rokers - het komt voor dat de ziekte voorkomt bij iemand die nog nooit in zijn leven een sigaret heeft aangeraakt. In tegenstelling tot wat lijkt, is dit geen zeldzame situatie, aangezien 10 tot 15% van alle gevallen van longtumoren onder niet-rokers valt.
De diagnose kanker is in dit geval meestal op zijn minst verrassend, maar de waarheid is dat longkanker niet alleen roken omvat, maar ook:
- blootstelling aan sigarettenrook (d.w.z. passief roken)
- blootstelling aan verschillende giftige stoffen, zoals radon, asbest of andere luchtverontreinigende stoffen
- ioniserende straling
- ademhalingsaandoeningen (zoals chronische obstructieve longziekte of longfibrose)
- genetische belasting (een verhoogd risico op longkanker wordt ervaren door mensen van wie de familie een voorgeschiedenis van longkanker heeft gehad)
Geslacht houdt ook verband met het risico op longkanker - mannen lopen zo'n risico tot drie keer zo hoog als vrouwen.
Volgens de National Cancer Registry sterven vrouwen in Polen vaker aan longkanker dan aan borstkanker, hoewel de diagnose meer dan twee keer zo vaak wordt gesteld.
Longkanker: symptomen
Longkanker kan zeker als een vrij sluwe ziekte worden beschouwd - er zijn eigenlijk verschillende redenen voor.
Allereerst kan deze ziekte lange tijd alleen symptomen geven die een heel andere entiteit suggereren - bijvoorbeeld een infectie van het ademhalingssysteem - wat een buitengewoon ongunstige situatie is, omdat het de juiste diagnose van de patiënt kan vertragen.
Onder de symptomen die kunnen optreden tijdens longkanker zijn:
- hoest (het heeft een andere aard, maar altijd een langdurige hoest die niet reageert op de behandeling, maar ook een hoest met onbekende oorzaak, zou een indicatie moeten zijn om het bestaan van longkanker bij de patiënt uit te sluiten; in het geval van sigarettenrokers - bij wie hoesten niet ongebruikelijk is - zorgen moet allereerst van karakter veranderen)
- heesheid
- dyspneu
- pijn op de borst
- bloedspuwing (een symptoom waarvoor altijd een arts moet worden geraadpleegd)
In de loop van longkanker, met name gevorderde longkanker, kunnen ook algemene symptomen optreden, zoals onbedoeld gewichtsverlies, aanzienlijke zwakte, verslechtering van de inspanningstolerantie en verlies van eetlust.
Longkanker manifesteert zich soms erg atypisch - hier hebben we het over de zogenaamde paraneoplastische syndromen, die het gevolg kunnen zijn van de afscheiding van verschillende hormonen, cytokinen door de longtumor of het feit dat de verandering leidt tot een auto-immuunreactie in het lichaam.
Voorbeelden van problemen uit de groep van paraneoplastische syndromen die het gevolg kunnen zijn van longkanker zijn onder meer:
- hypercalciëmie
- Lambert-Eaton myasthenisch syndroom
- syndroom van ongepaste hypersecretie van antidiuretisch hormoon (SIADH)
- ectopische productie van corticotropine (ACTH - dit hormoon wordt normaal gesproken uitgescheiden door de hypofyse)
Af en toe kan een longtumor op zijn beurt leiden tot het Horner-syndroom, met symptomen als een hangend ooglid, vernauwing van de pupil en het inzakken van de oogbol in de oogkas.
Dit probleem doet zich voor bij mensen die de zogenaamde Pancoast-tumor, d.w.z. een laesie in de apicale delen van de longen (het Horner-syndroom ontwikkelt zich bij die patiënten bij wie longkanker de zenuwvezels van het sympathische zenuwstelsel beschadigt).
Longkanker: soorten
Er zijn verschillende soorten longkanker in de groep. De basisindeling onderscheidt zich door:
- niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC)
- kleincellig longcarcinoom (SCLC)
Niet-kleincellige longneoplasma's komen het meest voor - ze zijn verantwoordelijk voor tot 85% van alle gevallen van longkanker. Deze groep bevat wijzigingen zoals:
- adenocarcinoom: de laesie, meestal gelegen in de perifere delen van de long, houdt minder verband met roken dan andere soorten longkanker; nog een ander kenmerkend kenmerk van longadenocarcinoom is dat het vrij vaak voorkomt bij vrouwen
- plaveiselcelcarcinoom: een tumor die op unieke wijze wordt geassocieerd met blootstelling aan sigarettenrook, die zich gewoonlijk ontwikkelt in de centrale delen van de luchtwegen, bijvoorbeeld in de grote bronchiën
- grootcellig carcinoom: een vrij zeldzame vorm van longkanker met zeer verschillende locaties
Kleincellig longcarcinoom is veel zeldzamer dan de tumoren die tot NSCLC behoren. Net als plaveiselcelcarcinoom wordt het voornamelijk veroorzaakt door roken.
De primaire laesie verschijnt meestal rond de longholtes, maar het neoplasma kan zich vrij snel verspreiden en metastaseren - kleincellige longkanker wordt beschouwd als een van de meest agressieve longtumoren.
Naast hen worden andere soorten longkanker genoemd - hoewel minder vaak - zoals:
- sarcoom carcinoom
- tumoren van mesenchymale oorsprong
- carcinoïde
Longkanker: diagnose
Het optreden van symptomen die kunnen worden geassocieerd met longkanker - vooral bij een persoon die, bijvoorbeeld door roken, meer kans heeft om deze ziekte te ontwikkelen - vereist altijd diagnostiek, waardoor de ziekte wordt bevestigd of uitgesloten.
In eerste instantie worden beeldvormingstests uitgevoerd: meestal wordt in eerste instantie een thoraxfoto besteld.
Een veel gedetailleerder onderzoek - vooral als er afwijkingen worden gevonden in de röntgenfoto - is echter de computertomografie van de borstkas.
De bovengenoemde tests maken het mogelijk om het bestaan van veranderingen bij de patiënt te bepalen die overeenkomen met een longtumor, maar ze specificeren niet precies wat voor soort verandering bij hem is opgetreden. Om erachter te komen, kunnen andere tests worden besteld - het kan sputumcytologie zijn, maar ook bronchofiberoscopie (waarbij het mogelijk is om materiaal te verzamelen voor histopathologisch onderzoek).
Pathomorfologische studies bij de diagnose van longkanker
Doordat longkanker vaak relatief laat na het ontstaan wordt vastgesteld, hebben veel patiënten helaas al uitgezaaide kanker op het moment van diagnose.
Kwaadaardige veranderingen in de longen kunnen zich verspreiden naar veel verschillende organen van het lichaam, inclusief de lymfeklieren en de hersenen, lever en botten.
Om erachter te komen of de longkanker heeft geleid tot uitzaaiingen bij de patiënt, kunnen andere dan de hierboven genoemde beeldvormende tests, zoals PET of magnetische resonantie beeldvorming, worden besteld.
Longkanker: behandeling
Er worden drie hoofdmethoden gebruikt om longkanker te behandelen:
- chirurgische procedures
- chemotherapie
- radiotherapie
Welke van hen het eerst aan de patiënt wordt voorgesteld, hangt af van het type longtumor bij hem - daarom is het zo belangrijk om een grondige diagnose te stellen.
Bij niet-kleincellige carcinomen is chirurgie de basis van de procedure, terwijl bij patiënten met kleincellige kanker de chemotherapie de belangrijkste is.
Hierbij dient te worden benadrukt dat de bovenstaande informatie over de behandeling van longkanker in feite een vereenvoudiging is.
In feite wordt het behandelplan zeer individueel ontwikkeld en alleen na een zorgvuldige analyse van de voortgang van de ziekte bij de patiënt.
Bij een patiënt met niet-kleincellige longkanker wordt bijvoorbeeld niet altijd een operatie uitgevoerd - het kan bijvoorbeeld niet mogelijk zijn wanneer de verandering belangrijke, aangrenzende structuren (bijv. Grote bloedvaten) infiltreert of wanneer de patiënt bij de diagnose veel metastasen op afstand heeft. en dan kan bijvoorbeeld radiotherapie de meest voordelige therapeutische methode blijken te zijn.
Naast de genoemde, wordt de behandeling van longkanker steeds vaker met andere methoden uitgevoerd.
We hebben het hier bijvoorbeeld over moleculair gerichte behandeling - die kan onder meer worden toegepast bij patiënten met niet-kleincellige longkanker bij wie een mutatie in het EGFR-gen is vastgesteld (in deze situatie kunnen patiënten bijvoorbeeld erlotinib of afatinib krijgen). In toenemende mate worden ook pogingen gedaan om immunotherapie toe te passen (d.w.z. het gebruik van geschikte monoklonale antilichamen bij patiënten).
Longkanker: prognose
In het geval van longkanker is de prognose moeilijk als gunstig te beschouwen - deze kan alleen worden verbeterd door de ziekte vroegtijdig te diagnosticeren en zo snel mogelijk te behandelen.Daarom wordt zo benadrukt dat u een arts moet bezoeken als er symptomen optreden die wijzen op longkanker. .
De overlevingskans van longkankerpatiënten hangt voornamelijk af van het type longkanker dat ze hebben ontwikkeld.
Patiënten met niet-kleincellig carcinoom hebben meestal een betere prognose - maar het is moeilijk om als optimistisch te worden beschouwd, omdat slechts 1 op de 10 van alle patiënten 5 jaar na de diagnose overleeft.
Patiënten die aan kleincellige longkanker lijden, hebben een nog slechtere prognose - zelfs met de implementatie van de juiste behandeling wordt hun overleving na drie jaar geregistreerd bij 20% van de patiënten.
Longkanker: preventie
Behandeling van longkanker is erg moeilijk en helaas is het ondanks de inspanningen van artsen niet altijd mogelijk om de patiënt te genezen. Om deze reden lijkt profylaxe de belangrijkste te zijn, maar hoe voorkom je longkanker?
Ten eerste door de blootstelling aan risicofactoren van het optreden ervan te beperken.
Sommige zijn beslist moeilijk te vermijden - we hebben het over de vervuiling van de lucht die we inademen - maar andere kunnen we vermijden.
Van het grootste belang bij het voorkomen van longkanker is het vermijden van tabaksrook, zowel in de vorm van actief als passief roken.
Langdurige rokers ontkennen vaak de mogelijkheid om met de verslaving te stoppen, en leggen uit dat stoppen met roken, aangezien ze al vele jaren sigaretten hebben gerookt, hun risico op longkanker helemaal niet beïnvloedt.
Het is echter absoluut niet waar - de voortzetting van de verslaving verhoogt het risico op longkanker, en als een persoon, zelfs na vele jaren, stopt met roken, neemt de kans op deze kanker in ieder geval niet meer toe.
Een mijlpaal in de behandeling van patiënten met gevorderde longkanker. Het nieuwe medicijn is veel effectiever dan chemotherapie
Bron: biznes.newseria.p
Bronnen:
- Interna Szczeklika 2018/2019, uitg. P. Gajewski, publ. Praktische geneeskunde
- Gegevens van de National Cancer Registry, online toegang: http://onkologia.org.pl/nowotwory-zlosliwa-oplucnej-pluca-c33-34/
- Sher T. et al., "Kleincellige longkanker", Medycyna po Diplie vol. 19, nr. 1, januari 2010
- Tegen Dylewska M.et al., "Longkanker in Polen - het sociale en medische perspectief '2016", Warschau, november 2016, online toegang: https://www.pexps.pl/files/upload/files/Rak-pluca-w- Polen.pdf
- Kozielski J., "Longkanker - normen voor diagnostische procedures", Medycyna po Diplie 2011; (20): 3 (180): 103-106
-przyczyny.jpg)
