HIT, of door heparine geïnduceerde trombocytopenie of door heparine geïnduceerde trombocytopenie, is een van de ongewenste bijwerkingen die kenmerkend zijn voor dit anticoagulans. Waarom ontwikkelt HIT zich? Wie is geneigd om HIT te geven? Hoe wordt door heparine geïnduceerde trombocytopenie behandeld?
HIT, of door heparine geïnduceerde trombocytopenie (HIT), kan voorkomen bij iedereen die met heparine wordt behandeld.
Fysiologisch is heparine een stof die wordt aangemaakt door verschillende cellen in ons lichaam, vooral het immuunsysteem, zoals mestcellen of macrofagen. Het werkt door antitrombine te activeren en de bloedstolling te remmen. Bij hogere concentraties heeft het ook invloed op de bloedplaatjes (trombocyten) functie en het cholesterolgehalte.Natuurlijk zijn de hoeveelheden die door ons lichaam worden geproduceerd minimaal. In grotere hoeveelheden wordt heparine gebruikt als medicijn bij ziekten die worden veroorzaakt door overmatige stolling en bij de profylaxe ervan om "het bloed te verdunnen", dat wil zeggen om het stollingsvermogen te verminderen. Het wordt subcutaan of intraveneus toegediend en de indicaties voor het gebruik ervan omvatten: behandeling en preventie van veneuze trombo-embolie (veneuze trombose, longembolie), behandeling van recent myocardinfarct, antifosfolipidensyndroom, minder vaak een plaatselijke zalf, b.v. bij tromboflebitis van oppervlakkige aderen of spataderen van de onderste ledematen.
HIT (heparine-geïnduceerde trombocytopenie, post-heparine-geïnduceerde trombocytopenie) - oorzaken
Ongeveer 8 procent Patiënten die heparine krijgen, ontwikkelen antilichamen tegen deze stof. Waarom gebeurt dit als heparine ook door ons lichaam wordt aangemaakt? Dit medicijn is een eiwit van dierlijke oorsprong, dus het heeft een iets andere structuur van het molecuul en kan daarom worden herkend als een vreemd eiwit. Hoe ontwikkelt HIT zich? Bij sommige mensen zorgt de toediening van heparine ervoor dat de bloedplaatjes een stof afscheiden die plaatjesfactor 4 wordt genoemd. Het bindt zich aan het geneesmiddel en vormt een complex waartegen de lymfocyten IgG-antilichamen produceren. Ze hechten zich op hun beurt aan de platen en activeren ze. In dit proces worden opeenvolgende groepen stollingsactiverende factoren vrijgegeven door trombocyten en worden ze gestimuleerd om samen te binden. Dit resulteert in de vorming van bloedstolsels in de bloedsomloop die vervolgens worden verwijderd. Het aantal trombocyten neemt af, en daarom neemt het vermogen van het bloed om te stollen af. Tegelijkertijd zijn er zowel bloeding als trombotische complicaties, bij de behandeling waarvan - paradoxaal genoeg - heparine wordt toegediend. Wanneer trombotische complicaties optreden - en het risico op het optreden ervan neemt tot 40 keer toe - wanneer het aantal bloedplaatjes afneemt, wordt de ziekte HITT genoemd, of door heparine geïnduceerde trombocytopenie met trombose. Gelukkig heeft niet iedereen dezelfde gevolgen als genoemd. OK. 8 procent van de patiënten produceert antilichamen, maar slechts bij 1 tot 5 procent. dit zal resulteren in een vermindering van het aantal plaques, terwijl dat in ongeveer 30 procent ligt. van hen zal het de volgende gevolgen hebben. De ontwikkeling van de ziekte kan worden voorkomen door het aantal bloedplaatjes aan het begin van de heparinetherapie te controleren, te stoppen en door geschikte medicatie in te stellen.
HIT (heparine-geïnduceerde trombocytopenie, heparine-geïnduceerde trombocytopenie) - factoren die het risico op HIT verhogen
HIT kan voorkomen bij iedereen die met heparine wordt behandeld, maar er zijn verschillende predisponerende aandoeningen vastgesteld.
Het risico op het ontwikkelen van door heparine geïnduceerde trombocytopenie hangt af van verschillende factoren, bijvoorbeeld de toestand waarin heparine wordt toegediend. Een hogere frequentie van HIT werd waargenomen bij patiënten na een grote operatie, bijvoorbeeld cardiochirurgie of orthopedische chirurgie, evenals in gevallen waarin een kwaadaardige tumor werd gediagnosticeerd.
Vanwege deze risicofactoren wordt het aantal bloedplaatjes meestal vrij vaak gecontroleerd aan het begin van de behandeling. Naast de hierboven genoemde aandoeningen is de indicatie voor het bepalen van de bloedplaatjes een behandeling met heparine gedurende meer dan 4 dagen. Het is niet nodig om de overgebleven mensen te controleren. Andere, iets minder significante risicofactoren zijn:
- het type heparine dat wordt toegediend - bij de behandeling heeft de arts de zogenaamde ongefractioneerde heparine en heparine met een laag moleculair gewicht, en de keuze hangt grotendeels af van andere ziekten (bijv. nierfalen)
- dosis, die op zijn beurt moet worden gediagnosticeerd
- seks - HIT is erger bij vrouwen
- de oorsprong en structuur van het heparinemolecuul (massa en aantal sulfaatgroepen)
Er worden twee soorten door heparine geïnduceerde trombocytopenie waargenomen:
- HIT type I, milder - hier heeft de vermindering van het aantal bloedplaatjes een niet-immuunmechanisme en is veel kleiner. Het veroorzaakt niet de eerder beschreven gevolgen en het aantal trombocyten keert terug naar het juiste aantal, zelfs als de heparinetherapie niet wordt stopgezet.
- HIT type II, immunologisch - in dit geval wordt het aantal bloedplaatjes met meer dan 50% verminderd, meestal tot 30-50 duizend (de norm is 150-400 duizend), meestal na 4-10 dagen, dus het is belangrijk om gedurende deze tijd het bloedbeeld te controleren en het controleren van hun nummer
HIT (heparine-geïnduceerde trombocytopenie, heparine-geïnduceerde trombocytopenie) - diagnose
Het stellen van een diagnose is niet eenvoudig, omdat een daling van het aantal bloedplaatjes alleen niet per se HIT betekent. Deze laboratoriumafwijking wordt ook gezien bij pseudo-trombocytopenie (wanneer bloed wordt verzameld in een reageerbuis met een anticoagulans dat de bloedplaatjes vernietigt), bij auto-immuunziekten en bij sepsis. De diagnostiek houdt rekening met het risico op het optreden van de ziekte, dat op verschillende schaalniveaus wordt beoordeeld, evenals de duur van de heparinebehandeling en de ernst van de bloedplaatjesafname.
HIT wordt vermoed als
- heparine is of is gedurende meer dan 5 dagen toegediend
- het aantal bloedplaatjes zal met meer dan 50% afnemen.
- er treedt een episode van trombo-embolie op
- andere oorzaken van een afname van trombocyten worden uitgesloten
Deze trombo-embolische voorvallen zijn ziekten die verband houden met het blokkeren van de bloedstroom in verschillende organen door klontjes bloedplaatjes die in de bloedsomloop aanwezig zijn. Bij HIT zien we zowel veneuze stolsels (die vaker voorkomen en verschijnen als diepe veneuze trombose, bijnieraders en longembolie) als arteriële embolie. Deze laatste komen minder vaak voor, maar ze veroorzaken een hartaanval, beroerte of acute ischemie van de ledematen, en bij patiënten na de operatie kunnen bypass-implantaten ze sluiten. Trombose gaat gepaard met een vrij hoge morbiditeit en mortaliteit, zelfs als deze op de juiste manier wordt behandeld.
Als aan de bovengenoemde voorwaarden is voldaan, is er meestal geen behoefte aan verdere HIT-diagnose en wordt de behandeling van dit syndroom onmiddellijk gestart. Bevestiging van de productie van antistoffen tegen bloedplaatjes is zelden nodig. Dit kan echter worden gedaan met behulp van functionele tests die de activering van bloedplaatjes beoordelen in aanwezigheid van heparine en het serum van de patiënt (Platelet Serotonine Release Test, de zogenaamde "gouden standaard" en door heparine geïnduceerde plaatjesactiveringstest) en serologische tests (ELISA-detectie van antilichamen). In het geval van een trombo-embolische episode is het vaak nodig om deze specifieker te diagnosticeren en te behandelen.
HIT (heparine-geïnduceerde trombocytopenie, heparine-geïnduceerde trombocytopenie) - behandeling
De therapie wordt onmiddellijk na de diagnose van de ziekte geïmplementeerd, en vaak zelfs alleen bij vermoeden. De eerste stap is om heparine te stoppen. Na stopzetting van deze therapie - binnen een paar dagen, soms meerdere weken - keert het aantal bloedplaatjes terug naar normaal en verbeteren hun functies ook. De geproduceerde antilichamen blijven 60-80 dagen na toediening van heparine in circulatie, maar veroorzaken geen verdere symptomen. Antistollingstherapie wordt voortgezet met andere geneesmiddelen, maar hun beschikbaarheid is vrij beperkt - ze zijn: bivalirudine of fondaparinux. De therapie moet ten minste worden voortgezet totdat het aantal bloedplaatjes terugkeert naar de uitgangswaarden, meestal rond 4 weken bij asymptomatische patiënten en 3 maanden wanneer trombotische veranderingen zijn opgetreden. Orale anticoagulantia (warfarine, acenocoumarol) worden vaak stopgezet bij HIT en de toediening ervan wordt hervat met lage doses wanneer het aantal bloedplaatjes weer normaal is. Af en toe, in het geval van een ernstige bloeding, is bloedplaatjesconcentraat vereist. De toediening ervan kan echter gepaard gaan met een toename van trombose, aangezien trombocyten worden afgegeven die het doelwit zijn van de geproduceerde antilichamen. Als er in de loop van HIT sprake is van: infarct, beroerte, ledemaatembolie, longembolie, wordt een specifieke behandeling geïmplementeerd.
Aanbevolen artikel:
Hemorragische diathese veroorzaakt bloedstollingsstoornissen
-nie-zastpi-zdrowej-diety.jpg)
