De ejectiefractie (EF - linkerventrikelejectiefractie) (EF), of liever de linkerventrikelejectiefractie, is de fundamentele parameter die wordt beoordeeld bij echocardiografie. Het is het percentage verandering in het linkerventrikelvolume in de loop van de tijd. Ontdek wat een uitwerpfractie precies is en wat de praktische betekenis ervan is.
Inhoudsopgave
- Het concept van de ejectiefractie
- Hoe bestudeer ik de ejectiefractie?
- Bij wie wordt de ejectiefractie beoordeeld?
- Ejectiefractie - normale waarden
- Het praktische belang van de ejectiefractie
- Hartcyclus
Ejectiefractie (EF - linkerventrikelejectiefractie) (EF) is een fundamentele parameter die in de cardiologie wordt beoordeeld, het vertelt over de efficiëntie van het hart en bepaalt het percentage bloed dat tijdens elke contractie uit het linkerventrikel wordt uitgestoten. Normale waarden zijn meer dan 50% en in de meeste gevallen wordt 60% als de norm beschouwd.
De belangrijkste klinisch is een afname van de ejectiefractie onder de 50% - hiermee kan hartfalen worden gediagnosticeerd met een verminderde ejectiefractie en onder 35% - in dit geval kan implantatie van een cardioverter-defibrillator nodig zijn. De beoordeling van de ejectiefractie is dus cruciaal bij de meeste hart- en vaatziekten - zowel voor diagnostische doeleinden als voor het beheersen van de voortgang en het plannen van de behandeling.
Het concept van de ejectiefractie
De ejectiefractie is de verhouding van het slagvolume tot het einddiastolische volume. Wat houdt dat precies in?
De ejectiefractie wordt meestal geschat door het eind-systolische volume - het kleinste volume van de linkerventrikel - af te trekken van het eind-diastolische volume - het grootste volume.
Het resultaat van deze actie is het bloedvolume dat uit het ventrikel in de aorta is gepompt. Dit volume wordt vervolgens gedeeld door het einddiastolische volume (het grootste volume van het ventrikel). De verkregen fractie wordt vermenigvuldigd met 100%, dus de ejectiefractie wordt als percentage bepaald.
In de overgrote meerderheid van de gevallen wordt de ejectiefractie bepaald voor de linker hartkamer. Het is theoretisch mogelijk om het voor het rechterventrikel te berekenen, maar het heeft geen praktische betekenis.
Hoe bestudeer ik de ejectiefractie?
De basistest waarmee de ejectiefractie kan worden beoordeeld, is een transthoracale echocardiografie, d.w.z. hart-echografie (USG). Het onderzoek is pijnloos en ongevaarlijk. Er zijn veel methoden om deze parameter in de echo van het hart te schatten, waaronder de methode van Simpson of Teicholz. Sommige echocardiografiemachines hebben ook een driedimensionale beeldvormingsfunctie, dus ook de ejectiefractie kan worden berekend.
Een ander onderzoek dat nuttig is bij de beoordeling van deze parameter is cardiale magnetische resonantie, maar bij de beoordeling van de ejectiefractie wordt dit zeer zelden uitgevoerd vanwege de nauwkeurigheid van echocardiografie.
Ventriculografie is een invasief onderzoek met contrastmiddel: het toedienen van een contrastmiddel aan de linker hartkamer en het beoordelen van de uitwerping door het hart. Vanwege de beschikbaarheid van niet-invasieve methoden wordt ventriculografie momenteel praktisch niet uitgevoerd.
Bij wie wordt de ejectiefractie beoordeeld?
De beoordeling van de ejectiefractie maakt de diagnose van bijv. Hartfalen mogelijk, evenals de beoordeling van veranderingen in het hart veroorzaakt door bijv. Een eerder infarct. Er zijn veel indicaties voor het beoordelen van de hartfunctie, waaronder:
- verdenking en evaluatie van de progressie van hartfalen
- hartinfarct
- myocarditis
- valvulaire defecten
- vele jaren van arteriële hypertensie
De arts - cardioloog beslist over de indicaties voor dit onderzoek.
Het is duidelijk dat de ejectiefractie gedurende het leven kan veranderen afhankelijk van onder meer hart- en vaatziekten of de toegepaste behandeling.
Ejectiefractie - normale waarden
Het is niet mogelijk dat de ejectiefractie 100% is, omdat het niet mogelijk is dat de harten al het bloed in de ventrikels pompen.
De juiste waarden van de ejectiefractie zijn niet precies gedefinieerd, meestal is het resultaat 60% als correct.
Het belangrijkste vanuit praktisch oogpunt is de afname van de ejectiefractie:
- waarden van 45-55% worden een milde reductie genoemd
- 30-45% - matige vermindering
- en minder dan 30% - ernstige vermindering
Vanwege de mogelijkheden van cardiale beeldvorming en de verscheidenheid aan beschikbare echocardiografiemachines, kan de waarde van de ejectiefractie tussen onderzoeken met enkele procenten verschillen.
Het is de moeite waard om te weten dat het resultaat van de meting van de ejectiefractie onder andere afhangt van de hartslag, de aanwezigheid van aritmieën (bijv. Atriumfibrilleren) of hydratatie.
Het praktische belang van de ejectiefractie
Zoals eerder vermeld, beoordeelt de ejectiefractie de efficiëntie van het werk dat door het hart wordt uitgevoerd, d.w.z. het percentage van zijn efficiëntie. Deze indicator geeft aan hoeveel bloed er bij elke samentrekking van het hart wordt gepompt. Het praktische belang van de ejectiefractie is enorm.
Het is een van de basisparameters die in de cardiologie worden beoordeeld en die veel zegt over de conditie van het hart en de effectiviteit ervan.
Een afname van de ejectiefractie geeft aan dat het hart te zwak en ineffectief klopt, in dergelijke gevallen wordt bij hartfalen een verminderde ejectiefractie vastgesteld. De term "hartfalen" beschrijft de toestand van de bloedsomloop en wordt meestal veroorzaakt door een andere aandoening van de bloedsomloop:
- ischemische hartziekte
- vele jaren van hypertensie
- valvulaire defecten
- of andere talrijke ziekten
Daarom is een nieuw gediagnosticeerde afname van de ejectiefractie vaak een indicatie voor meer gedetailleerde cardiologische diagnostiek om de oorzaak van deze aandoening op te sporen.
Het effect van de verminderde ejectiefractie is een vermindering van de hoeveelheid zuurstof en voedingsstoffen die aan alle weefsels van het lichaam worden geleverd. Het veroorzaakt in langdurige toestanden:
- vermoeidheid
- ademloosheid
en ondoelmatige verzameling van bloed uit het veneuze systeem:
- oedeem, inclusief longoedeem
Als hartfalen plotseling optreedt, kan dit leiden tot:
- daling van de bloeddruk
- bleekheid
- shock en levensbedreigend - meestal door een hartaanval
Een lichte afname van de ejectiefractie kan asymptomatisch zijn.
Regelmatige beoordeling van de ejectiefractie bij mensen met cardiologische aandoeningen is erg belangrijk - het maakt het mogelijk om opkomend hartfalen te diagnosticeren en een behandeling te plannen.
In het geval van een zeer grote daling - onder 35%, kan het nodig zijn om een cardioverter-defibrillator te implanteren, d.w.z. een speciaal apparaat dat gevaarlijke aritmieën stopt. Het is bewezen dat een dergelijke lage ejectiefractie kan worden geassocieerd met het ontstaan van levensbedreigende aritmieën.
Nuttig om te wetenHartcyclus
Tijdens het ontspannen van de hartspier neemt het volume van de ventrikels en atria toe, gaan de atrioventriculaire kleppen open (met de aorta- en longstomp gesloten) en stroomt het bloed passief alle kamers in onder invloed van het drukverschil.
De boezems trekken samen en als gevolg daarvan stijgt de druk erin, wat leidt tot het vullen van de ventrikels met bloed. Het volume van de ventrikels is op dit punt het grootst, we noemen dit het einddiastolische volume en het is ongeveer 120 ml.
Dan trekt het hart samen. Het begint met een zogenaamde isovolumentrische contractie, wat betekent dat de druk in de hartkamers toeneemt, maar het bloedvolume daar constant is. Dit komt door de sluiting van de long- en aortakleppen.
Tijdens isovolumentrische contractie is de druk in de ventrikels groter dan die in de atria en de atrioventriculaire kleppen: tricuspidalis- en mitraliskleppen zijn gesloten. De spier van de hartkamers blijft samentrekken, wat leidt tot een opbouw van druk erin, wanneer de waarde de druk in de longstam en de aorta overschrijdt, gaan hun kleppen open en wordt er bloed uitgeworpen - dit is de zogenaamde isometrische contractie (de druk in de linker hartkamer is constant, maar neemt af). het volume). Het volume weggegooid bloed is ongeveer 60 ml.
Nadat de contractie is voltooid, begint de druk in de ventrikels te dalen, waardoor de kleppen van de aorta en de pulmonale stam zich sluiten om de bloedstroom te stoppen. Tijdens de systole wordt het bloed niet volledig uit de hartventrikels geleegd - er blijft een klein eindsystolisch volume achter, d.w.z. de hoeveelheid bloed die er is net voor de sluiting van de aorta en de longklep - meestal ongeveer 50 ml.
Dan ontspannen de ventrikels - de druk daalt, de atrioventriculaire kleppen gaan open en de ventrikels vullen zich weer met bloed.
Over de auteur
Lees meer artikelen van deze auteur
