Schildklieraandoeningen: oorzaken, symptomen, tests, behandeling

Als de schildklier ziek is, doet het geen pijn en reageert het meestal niet lang. Maar de effecten van verstoringen in het werk van deze klier hebben invloed op het hele lichaam. Schildklieraandoeningen - hyperthyreoïdie, hypothyreoïdie, de ziekte van Hashimoto, de ziekte van Graves - mogen niet lichtvaardig worden opgevat. Lees of hoor wat de symptomen van een schildklieraandoening betekenen en hoe deze wordt behandeld.

De schildklier bevindt zich voor de nek, net onder het strottenhoofd. Het is slechts zo groot als een grote vlinder en lijkt er zelfs een beetje op qua vorm. Een laag gewicht, niet meer dan 30 gram, komt niet overeen met de grote rol die het in het lichaam speelt. De schildklier is een klier die hormonen afscheidt in het bloed, waarvan het belang kan worden vergeleken met de kracht van de krachtige motoren waarmee jets zijn uitgerust. Dankzij hen krijg je een drive voor het leven en kan het lichaam zich goed ontwikkelen. Daarom mag schildklieraandoening niet lichtvaardig worden opgevat.

Inhoudsopgave

Schildklieraandoeningen - symptomen
Schildklieraandoeningen - onderzoek
Ziekten van de schildklier - een noodzakelijke balans van hormonen
Schildklieraandoeningen - behandeling: bij voorkeur aan zee
Schildklierziekte - overmatig jodium veroorzaakt hyperthyreoïdie

Luister naar wat de symptomen zijn van een schildklieraandoening en hoe deze wordt behandeld. Dit is materiaal uit de cyclus GOED LUISTEREN. Podcasts met tips

Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt

Schildklieraandoeningen - symptomen

Dergelijke belangrijke hormonen zijn thyroxine (afgekort als T4) en trijoodthyronine (T3). Het is goed om hun markeringen te kennen, omdat ze kunnen verschijnen op de verwijzing naar het laboratorium wanneer de arts de toestand van uw schildklier wil controleren. Het kan worden veroorzaakt door haar vergroting, goed gevoeld in de nek - in de volksmond bekend als struma.

Maar het komt ook voor dat het struma niet kan worden gezien en dat er symptomen zijn die wijzen op een storing van de klier: kortademigheid, druk, slikproblemen, die niet door andere oorzaken worden veroorzaakt.

En er kunnen ook aandoeningen zijn die op het eerste gezicht moeilijk te associëren zijn met de functie van de schildklier. Want wie zou slapeloosheid, overmatig zweten of gewichtsverlies associëren met stoffen die in het bloed circuleren als gevolg van een klier aan de basis van de nek?

Of hartkloppingen, diarree of juist verstopping, gewichtstoename, droge huid? Dit zijn ondertussen de symptomen van schildklieraandoeningen.

Een ernstig gevolg van het aangeboren tekort aan schildklierhormonen was ooit cretinisme, dat zich manifesteerde door onderontwikkeling van het skelet en het zenuwstelsel.

Tegenwoordig worden in Polen geen kinderen meer geboren met dit defect, waarvan de oorzaak bleek te zijn jodiumtekort in de voeding van zwangere vrouwen. Zwangere vrouwen zijn echter tot dusver de enige groep in ons land die artsen hebben weten te overtuigen om jodium in de juiste hoeveelheden te consumeren. De rest, om de een of andere reden, vermijd het in het dieet.

Maar waarom is het jodiumtekort dat ervoor zorgt dat de schildklier in volume uitzet? Zou het ontbreken ervan het niet eerder moeten verminderen? Als we de schildklier vergelijken met een staalfabriek, zijn hormonen met staal en jodium met de grondstof die nodig is voor de productie, dan zal de fabriek koste wat het kost proberen de tekortkomingen te compenseren, om de hele productie niet te stoppen.

En dit is wat er in deze klier gebeurt: bij jodiumtekort zet de schildklier zich uit om koste wat het kost constant hormonen te kunnen produceren.

Schildklieraandoeningen - onderzoek

Het niveau van schildklierhormonen testen

Als u de toestand van de schildklier wilt controleren, moet u eerst laboratoriumtests uitvoeren om het gehalte aan thyrotropine (TSH) in het bloed te bepalen dat wordt geproduceerd door de hypofyse van de hersenen en de zogenaamde vrij trijoodthyronine (FT3 - vrij T3) en vrij thyroxine (FT4), die, in tegenstelling tot T3 en T4, niet binden aan proteïnen in het serum.

Normen:

T3 van 2 tot 10 mU / l
T4 5 tot 12 μg / dL
FT3 van 2,3 tot 6,6 ng / ml
FT4 van 0,9 tot 2,4 ng / ml
(een resultaat onder normaal betekent hypothyreoïdie, terwijl waarden boven normaal gemiddelde hyperthyreoïdie)
TSH van 0,27 tot 4,0 mU / l
(een afname van TSH-waarden duidt op een overactieve schildklier, een verhoogde TSH-waarde duidt op een traag werkende schildklier).

Naast het meten van het hormoongehalte in het bloed, kan de schildklier worden getest om de structuur en het vermogen om hormonen te produceren te bepalen.

Echografie van de schildklier

Het onthult kleine knobbeltjes die mogelijk niet zichtbaar zijn op een scintigrafie, evenals al het klierweefsel dat geen radio-isotoop accumuleert. De arts verkrijgt het beeld van de schildklier op het computerscherm met behulp van ultrasone golven die worden gegenereerd door het hoofd, dat direct boven de onderzochte klier op de huid wordt geplaatst. Er zijn geen contra-indicaties voor deze test.

Scintigrafie (SCC), d.w.z. een radio-isotopentest van de schildklier

Maakt gebruik van radioactieve isotopen. Ze zijn meestal technetium of radioactief jodium. Het doel van het onderzoek is om de positie en grootte van het struma te bepalen en om de aard van de knobbeltjes (verdikking) op het oppervlak te bepalen.

De test is, ondanks de eng klinkende naam, veilig. De enige contra-indicatie is zwangerschap en borstvoeding. De patiënt krijgt de marker (element) oraal of intraveneus toegediend, wordt op een speciale tafel gelegd en plaatst de onderkant van de nek onder het apparaat met de sensor.

Het resultaat in de vorm van een afbeelding van het onderzochte orgel wordt door de computer afgedrukt. De knobbeltjes die de radio-isotoop niet accumuleren zijn "koud" en kunnen wijzen op het gevaar van neoplastische veranderingen. "Hete" knobbels die de marker ophopen, kunnen wijzen op een overactieve schildklier.

Biopsie met fijne naaldaspiratie

Dankzij dit kan een fragment van het zieke weefsel worden verzameld voor histologisch onderzoek. Een biopsie wordt uitgevoerd met behulp van een speciale naald die in de klier wordt ingebracht, en vervolgens wordt het weefsel verwijderd met een injectiespuit. Het is geen pijnlijke of gevaarlijke procedure. Het maakt het mogelijk om de aard van mogelijke neoplastische veranderingen te bepalen en, in het geval van kanker, de behandeling zo snel mogelijk te starten.

Ziekten van de schildklier - een noodzakelijke balans van hormonen

De hersenen, of liever de hypofyse aan de basis, nemen ook deel aan het mechanisme van hormoonproductie in de schildklier. Onder normale omstandigheden reguleert de hypofyse de afscheiding van thyroxine en trijoodthyronine.

Wanneer de schildklier aangeeft dat er een verminderde hoeveelheid hormonen in het bloed circuleren, begint de hypofyse een ander hormoon te produceren, thyrotropine (TSH), dat de schildkliercellen stimuleert om T3 en T4 af te scheiden.

Als er jodiumtekort is, produceert de schildklier een verhoogde hoeveelheid T3, maar hij voelt nog steeds dat er niet genoeg hormoon in het serum zit. Daarom informeert de hypofyse erover, dat thyrotropine afscheidt dat schildkliercellen mobiliseert om de productie te verhogen. Op deze manier groeit de klier en drijft het feedbackmechanisme zichzelf nadelig aan.

Behandeling van schildklieraandoeningen is daarom een moeilijke evenwichtsoefening die niet ongepast in welke richting dan ook kan worden uitgerekt. Het subtiele evenwicht tussen de hypofyse, de schildklier en de hormonen die in de bloedbaan circuleren, moet te allen tijde in stand worden gehouden. U kunt het helpen met een goed dieet en een vakantie aan zee, want dit is de enige natuurlijke manier om de schildklier van de juiste hoeveelheid jodium te voorzien.

Schildklieraandoeningen - behandeling: bij voorkeur aan zee

De geneeskunde raakte pas in het begin van de 20e eeuw geïnteresseerd in jodium, toen de rol ervan bij het verminderen van schildklierhyperplasie werd gewaardeerd. In 1909 begon de Amerikaan David Marine de jodiumbehandeling van struma te bestuderen en tien jaar later de toevoeging van kaliumjodide aan keukenzout in Zwitserland. Artsen waren bezorgd over de hoge incidentie van schildklieraandoeningen bij adolescenten die in de Alpen wonen. Dus begonnen ze het gebrek aan jodium in hun dieet aan te vullen met gejodeerde zouttabletten.

Jodium wordt een micro-element of een sporenelement genoemd, omdat het slechts in kleine hoeveelheden nodig is voor het lichaam (de optimale hoeveelheid jodium in de voeding moet variëren van 120 tot 150 μg). Helaas wordt het zelden in de natuur aangetroffen. In de vorm van chemische verbindingen komt het voor in zeewater en in veel natuurlijke pekels - daarom kunnen slechts enkele algen en zeevissen het verzamelen.

We eten geen algen, geen vis - we zouden het zo vaak mogelijk moeten doen, want naast gejodeerd zout is het de beste bron van dit waardevolle micro-element.

Bij mensen die in de 12 km lange kuststrook wonen, komt neutraal struma, veroorzaakt door hypothyreoïdie en verminderde jodiumopname, het minst vaak voor, waarschijnlijk vanwege het klimaat en omdat er meer vis wordt gegeten.

Schildklierziekte - overmatig jodium veroorzaakt hyperthyreoïdie

De oorzaken van schildkliervergroting mogen niet alleen worden gezien in het gebrek aan jodium in de voeding. Zware metalen (bijv. Fluor, cadmium, kwik, lood) die aanwezig zijn in de vergiftigde omgeving en het tekort aan andere sporenelementen (selenium, magnesium, koper) hebben ook een vluchtig effect. Voor het behoud van de goede functie van de schildklier, die zijn hormonen uit jodium produceert, is alleen dit element zo belangrijk.

Er zijn ook omgekeerde situaties, waarbij een teveel aan jodium kan leiden tot de ontwikkeling van hyperfunctie van de klier en de ziekte van Graves, met verlamming van de oogspieren en de kenmerkende exophthalmus van de oogbol. Bij deze mensen wordt de inname van jodium niet aanbevolen, en de ziekte zelf is meestal auto-immuun.

Vrouwen hebben, vanwege hun grotere gevoeligheid voor het hormonale spel en de invloed van oestrogenen, een verhoogde neiging om auto-immuunziekten te ontwikkelen - en daarom komt hyperthyreoïdie bij hen meerdere keren vaker voor dan bij mannen (hypothyreoïdie, vaak in de vorm van de ziekte van Hashimoto, komt ook voor bij vrouwen tot 5 keer vaker dan mannen).

Milde hypothyreoïdie is meestal mild, maar komt vaak voor: de prevalentie ervan bij de algemene bevolking (vooral bij oudere vrouwen) wordt geschat op 10%. Vergroting van de schildklier veroorzaakt door de hypothyreoïdie kan echter een gevaarlijke risicofactor zijn bij kanker.

In Polen neemt de incidentie van schildklierkanker toe, vooral buiten het kustgebied, waar het jodiumtekort het hoogst is. Laten we dus op tijd nadenken over profylaxe en niet verbaasd zijn over de ernstige gevolgen van het niet geïnteresseerd zijn in dit kleine - hoewel onschatbare - orgaan.