Mijn probleem is erg complex en ik heb er al heel lang mee geworsteld. Het begon ongeveer 15 jaar geleden, toen een lieftallig gezond meisje verscheen in ons zeer liefdevolle nieuwe huwelijk. We gaven allebei heel veel om haar en we vergaten elkaar steeds meer. Mijn vrouw werkte niet, zij zorgde voor het huis en het kind, en ik was de enige kostwinner van het gezin na thuiskomst en nam haar taken over zodat ze kon rusten. Na verloop van tijd was er een tekort aan geld, dus ik verdiende extra geld waar en wanneer ik kon. We zagen elkaar steeds minder, want toen mijn vrouw sliep, ging ik naar mijn werk en toen ik terugkwam sliep ze al. En zo gingen we van elkaar weg, maakten we een einde aan liefdevolle woorden, knuffels en kon ik seks vergeten. Er was een situatie die niet had mogen gebeuren, maar helaas wel ... Ik nam mijn vrouw met geweld. Het veranderde onze relatie met elkaar niet ... Vroeger was het zo droog en koud, maar na het incident was het de hele tijd hetzelfde. Helaas is ons kleintje ziek geworden en helaas overleden. We hadden allebei een geweldige ervaring, want de baby was pas 1 jaar en 5 maanden oud ... Na de begrafenis was het alsof mijn vrouw wakker werd en zag dat ik ook bestond. Onze passie voor het huwelijk begon terug te keren. Een paar maanden was bijna goed, en toen keerde de onwil van mijn vrouw terug. Ik probeerde met haar te praten, maar ze deinsde altijd uit de tijd of zei dat ik me aan het pesten was. We begonnen zij aan zij te leven en vervulden een aantal gemeenschappelijke taken, totdat op de een of andere manier ons tweede kind werd geboren. Het was een tijdje oké, toen gingen we terug naar de versie met het eerste kind. Ik voelde me steeds zenuwachtiger, dus ik begon vaker naar mijn glas te grijpen. We hadden vaak ruzie en ze had een wrok tegen haar. We konden geen gemeenschappelijke taal vinden. Uiteindelijk vond ze een gemeenschappelijke taal, maar met een andere man. Ik ontdekte haar manier om aan het huwelijk te ontsnappen. Voor mij stortte de wereld in ... ik werd nog dronken, en onderweg was er nog een kind waarvan ik dacht dat het niet van mij was. Ze ontkende alles dat het niet waar was, maar gaf uiteindelijk toe dat ze het met anderen wilde doen zonder pleidooi te houden of geweld te gebruiken. Ik heb het enorm meegemaakt, ik wist niet wat ik moest doen! Ik hield van mijn vrouw en kind. Ik was al gescheiden van mijn eerste vrouw die me bedroog en de situatie herhaalde zich. Na een tijdje besloot ik opnieuw te beginnen, het was echt moeilijk voor me, maar ik deed mijn best als ik kon en kon. De vreugde duurde niet lang, slechts een paar maanden, en de situatie werd weer normaal. Dat wil zeggen, thuis was ik alleen nodig om te gaan winkelen en te helpen met huishoudelijke taken, en ik kon passie, tederheid en seks uit mijn woordenboek wissen. Ik vroeg en smeekte, maar ze was opgesloten in zichzelf, in haar wereld. Er was opnieuw een situatie van "gedwongen" het nemen van een vrouw en, in de hitte van meer ruzies, tot gevechten. We maakten heel vaak ruzie, zelfs elke dag. Er waren situaties waarin ik terugkwam van mijn werk, ik gooide het afval weg, ging naar de winkel, klapte tapijten of andere extra activiteiten of dronk een biertje met mijn vrienden, om niet naar deze vreselijke schreeuw te luisteren zodra de deur werd geopend. Ik ben zo opgevoed dat ik de vrouw van wie ik hield, met wie ik minstens één kind had, niet kon verlaten en met een ander naar bed kon gaan, dus verdronk ik mijn behoefte aan seks steeds vaker in een glas. En dus bleven we de komende jaren samen. We veranderden van woonplaats en mijn vrouw begon te werken en een andere vriend omhelsde mijn vrouw. Deze keer was er geen vertaling van haar kant. Ik weet niet wat mij bezielde, maar ik kwam weer in deze dode situatie terecht. We gingen naar huwelijkstherapie, we begonnen vrij vaak met vrijen, omdat het meerdere keren per week gebeurde. Seks was en is een probleem in onze relatie. De volgende farce duurde niet lang. Het bleek dat ik helaas niet bij mijn vrouw kan zijn, omdat ze nog steeds van haar "vriend" houdt. Bloed overspoelde me, ik probeerde kalm te praten, maar helaas lukte het niet. Er was een bluf en ik verliet het huis voor een jaar. Ik voel me de hele tijd tot deze vrouw aangetrokken, alleen haar niet tot mij. Nu zijn we steeds meer bereid om met elkaar te praten, samen proberen we iets vast te stellen in onze relatie. Ik ben een "henpecker" geworden. Ik sta op zijn wenken, ik bied hulp en ik probeer veel situaties te beheersen door water in vuur te gieten, geen olie. Helaas hebben we al zes maanden geen seks met elkaar gehad, omdat ze een wrok tegen mij heeft omdat ik haar persoon heb verkracht. Ik wil niet met mij of iemand anders de liefde bedrijven, alleen seks voor haar bestaat misschien niet. Ik weet niet hoe ik het moet repareren, maar ik weet niet hoe ik dit moet oplossen. Ik ben bang dat ik het deze keer niet lang zal volhouden in zo'n relatie en ik zal het ontbinden met een rechtszaak, en ik zou deze situatie willen vermijden vanwege twee geweldige dochters. De therapie is wegens tijdgebrek geëlimineerd, bovendien bracht de vorige na zes maanden aanwezigheid niets terug. Ik verlies mijn kracht om deze "kar" te duwen en ik zou er graag in willen springen en erin willen rijden met mijn vrouw van wie ik hou. Ik vraag om hints wat ik vervolgens moet doen, welk pad ik moet volgen.
U en uw vrouw hebben veel moeilijke situaties meegemaakt die hun stempel op uw relatie hebben gedrukt en die niet gemakkelijk uit te wissen zijn. Ten eerste de afstand tot elkaar, ten tweede de dood van het kind, wat een enorme uitdaging is voor de ouder. Ten derde, mijn vrouw dwingen geslachtsgemeenschap te hebben - wat de vrouw terecht verkrachting noemt - denk ik dat de meeste vrouwen zich in een dergelijke situatie zouden terugtrekken uit geslachtsgemeenschap en haar man niet langer zouden kunnen vertrouwen. Dan het verraad van de vrouw, die op hun beurt erg schadelijk waren voor de Heer.
Zoals u kunt zien, kunt u zelf niet met zoveel problemen omgaan, en geen wonder dat het een heel moeilijke situatie is. Het is ook moeilijk te zeggen of de volgende therapie zou helpen, aangezien de vrouw al terughoudend is en niet gemotiveerd is. Om de therapie effectief te laten zijn, moeten beide partijen bereid zijn de situatie recht te zetten en elkaar te vergeven. Soms willen mensen met kracht en koste wat het kost de relatie onderhouden, maar ik vraag me af of het altijd logisch is? En waar zullen de kinderen meer last van hebben? Als het om echtscheiding gaat, hoe groot is dan de kans dat ze hun ouders in de toekomst zullen zien glimlachen? Kijkend naar de argumenten in de komende jaren, is er een gebrek aan tederheid en onwil van ouders jegens elkaar? Voor kinderen zijn ouders immers een model van hoe ze in de toekomst een relatie kunnen opbouwen - in een dergelijke situatie kan het voor hen moeilijk zijn om een succesvolle relatie met een partner op te bouwen.
Als ik jou was, zou ik overwegen of het een goede oplossing is om de relatie koste wat het kost te behouden? En waarom geef je er zoveel om? Is het liefde? Of misschien gehechtheid, angst voor eenzaamheid? Omdat het mij lijkt dat liefde tussen twee mensen er een beetje anders uitziet dan de gevoelens die er nu tussen jullie zijn.
Onthoud dat het antwoord van onze expert informatief is en geen vervanging is voor een bezoek aan de dokter.
Magdalena Krzak (Bogdaniuk)
