Sinds 2 jaar worstel ik met het probleem van relaties in mijn gezin. De eerste vrouw van mijn man pleegde zelfmoord, waardoor hij een baby van twee maanden oud had. De opvoeding van het kind werd overgenomen door zijn moeder en zij deed het op een kritiekloze en aanmatigende manier. Met haar overbescherming maakte ze van het kind een kleine egoïst die iedereen regeert en manoeuvreert. Hij is afhankelijk - op 8-jarige leeftijd leerde ik hem zijn kont af te vegen en zichzelf te wassen. Heeft een verstoorde relatie met leeftijdsgenoten. Oma heeft zo'n grote invloed op zijn psyche dat de schoolpedagoog hem omschreef als een oude man met de emoties van een 3-jarige. Al mijn inspanningen eindigen met de agressie van het kind en de kritiek van mijn grootmoeder, rechtstreeks tot het kind gesproken. Mijn schoonmoeder vindt dat je moet toegeven aan een moeilijk kind en dat hij er uit zal groeien. Hij is vandaag 10 jaar oud en het wordt erger. Ik probeerde een psycholoog te zien, maar mijn man, onder invloed van mijn moeder, gaf het na het derde bezoek op. Ben ik degene die fouten maakt door mijn kind niet alles te laten doen? Hoe kunt u ervoor zorgen dat uw man niet langer blindelings in de onfeilbaarheid van zijn moeder gelooft en zijn kind helpt?
Het is heel moeilijk en moeilijk om naar de fouten van anderen te kijken. Fouten die vrij eenvoudig kunnen worden verholpen. Maar soms is er geen andere optie. Aangezien de volledige opvoeding van het kind is overgenomen door de grootmoeder en niet de vader (ik vraag me af waarom?), Heeft zij alle rechten en plichten die hieruit voortvloeien. Hij doet wat hij kan en wat hij denkt dat goed is. Je partner gelooft haar, want waarom zou hij niet? Zij was het die voor hem zorgde in een zeer moeilijke en verantwoordelijke rol, en zij deed het moeilijkste werk. Hoe dan ook, goed of slecht. Zij was het die tijdens de gewone dagen bij het kind was, zij was het die het tijdens de ziekte verzorgde, zij was het die het voedde, ermee speelde, sprookjes las. Ze deed het zo goed als ze kon en zoals de vader van het kind was overeengekomen.
Hij nam de last niet op zich en misschien bevindt hij zich nu niet in een erg comfortabele positie om zijn moeder te bekritiseren en te veroordelen. Misschien ziet en weet hij ook niet helemaal wat u bedoelt. Of misschien is hij op dezelfde manier opgevoed door dezelfde vrouw? Als dat zo is, kun je hem er niet met geweld van overtuigen dat dergelijke methoden verkeerd waren. Ik zeg niet dat je met alles akkoord moet gaan. Ik zeg niet dat je geen andere methoden en gebruiken in je eigen huis kunt invoeren. Vroeg of laat zal het kind eraan wennen, al zal hij je er niet per se erg om mogen.
Dergelijke veranderingen zijn moeilijk te accepteren. Maar je hebt er recht op. Alleen jij voor jezelf, waar geef je echt het meeste om? En waarom? Geeft u om uw man of om de juiste opvoeding van zijn kind? Of misschien in vrede, als zijn zoon u bezoekt? Soms is het onmogelijk om iedereen om je heen te plezieren, en ook om in overeenstemming te zijn met je verlangens en principes. Relaties in dergelijke gezinnen vormen een enorme emotionele puzzel, en soms passen niet alle onderdelen bij elkaar. Het is zeker niet de juiste manier om de moeder van je man te bekritiseren, anders bereik je je doel niet. Wat het ook is.
Onthoud dat het antwoord van onze expert informatief is en geen vervanging is voor een bezoek aan de dokter.
Tatiana Ostaszewska-MosakHij is klinisch gezondheidspsycholoog.
Ze studeerde af aan de Faculteit Psychologie van de Universiteit van Warschau.
Ze is altijd bijzonder geïnteresseerd geweest in de kwestie van stress en de impact ervan op het menselijk functioneren.
Hij gebruikt zijn kennis en ervaring bij psycholog.com.pl en bij het Fertimedica Fertility Center.
Ze volgde een opleiding integratieve geneeskunde bij de wereldberoemde professor Emma Gonikman.
-niszcz-zdrowie.jpg)
