Ontsteking (Latijnse inflammatio) is de aangeboren, fysiologische reactie van het lichaam op factoren die de weefsels beschadigen. Hoe gaat de ontsteking precies? Welke symptomen kunnen ermee gepaard gaan? Wanneer kan een ontsteking zich ontwikkelen tot andere ziekten?
Ontsteking (lat. inflammatio) genereert een "alarm" dat de aanwezigheid van een bedreiging aangeeft, en verhelpt vervolgens de oorzaak met geschikte signaalcellen en moleculen. Onder normale omstandigheden is de ontsteking zelflimiterend, wat resulteert in genezing en volledig weefselherstel. Soms is de ontsteking echter niet volledig uitgedoofd en wordt deze chronisch. Chronische ontsteking is een ongewenst fenomeen dat kan leiden tot de ontwikkeling van verschillende ziekten.
Inhoudsopgave:
- Waarom ontstaat er een ontsteking?
- Ontsteking - de belangrijkste symptomen
- Stadia van ontwikkeling van ontsteking
- Ontsteking - diagnose
- Ziekten die verband houden met chronische ontstekingen
- Gegeneraliseerd ontstekingsreactiesyndroom - SIRS
- Hoe behandelen we ontstekingen?
Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt
Waarom ontstaat er een ontsteking?
Ontsteking is een van de mechanismen van aangeboren immuniteit. Het is de belangrijkste reactie van het lichaam op verschillende soorten schade. Vaak wordt aangenomen dat ontstekingen alleen gepaard gaan met infecties die worden veroorzaakt door pathogene micro-organismen. Ontsteking kan inderdaad deel uitmaken van antibacteriële, antivirale of antischimmelimmuniteit, hoewel dit niet de enige oorzaken zijn van de ontstekingsreactie.
Ontsteking kan ook worden veroorzaakt door andere weefselschade: brandwonden, ischemie of mechanisch trauma. Kenmerkend voor de mechanismen van aangeboren immuniteit is dat ze snel werken en ongeacht het type ziekteverwekker.
Er ontstaat een ontsteking in het lichaam zodra immuuncellen een bedreiging herkennen. Een stijging van de temperatuur, een toename van de lokale bloedstroom en de snelle instroom van ontstekingscellen zijn enkele van de meest primaire afweermechanismen in ons lichaam.
Ontsteking - de belangrijkste symptomen
De karakteristieke kenmerken van de ontstekingsreactie werden voor het eerst beschreven door de Romeinse geleerde Celsus, die leefde aan het begin van onze jaartelling. Behoor tot hen:
- calor - opwarming, geassocieerd met een lokale toename van de bloedstroom. Een bijkomend element van de ontstekingsreactie is een algemene stijging van de lichaamstemperatuur die gepaard gaat met de verschuiving van het thermoregulatiecentrum van de hersenen naar een hoger niveau.
- rubor - roodheid, veroorzaakt door de uitzetting van bloedvaten in de buurt van beschadigd weefsel
- dolor - pijn veroorzaakt door irritatie van de receptoren die pijnsignalen naar de hersenen sturen. De taak van pijn is ook om beschadigde organen te "sparen": pijn na een gewrichtsblessure zorgt er bijvoorbeeld voor dat we de bewegingen ervan minimaliseren, wat op zijn beurt de genezingscondities van weefsels verbetert.
- tumor - zwelling veroorzaakt door vloeistof die van binnenuit de bloedvaten naar het beschadigde weefsel stroomt
De toevoeging van een vijfde symptoom aan de bovenstaande lijst wordt toegeschreven aan de Griekse arts Galen. Het is functio laesa - dat wil zeggen aantasting van de functie van een ontstoken orgaan.
Stadia van ontwikkeling van ontsteking
Stel je het moment voor waarop het weefsel wordt beschadigd door een geselecteerde factor, bijvoorbeeld een mechanisch trauma of een penetrerend micro-organisme. Hoe reageert ons lichaam erop? Welnu, de ontstekingsreactie begint vrijwel onmiddellijk, dankzij de cellen van het immuunsysteem die permanent in de weefsels "leven" en de dreiging kunnen herkennen.
Deze cellen beginnen boodschappendeeltjes te produceren - cytokines, prostaglandines en leukotriënen - die, samen met het bloed, alarmerende signalen door het hele lichaam verzenden. Een lokale reactie op deze signalen is de uitzetting van bloedvaten in de buurt van de laesie. Dit maakt op zijn beurt de snelle instroom van immuuncellen mogelijk, evenals andere moleculen die nodig zijn om een ontstekingsreactie op gang te brengen.
Het ontstoken weefsel wordt rood en warm, wat vaak met het blote oog kan worden waargenomen. Om ervoor te zorgen dat alle noodzakelijke elementen komen waar ze zouden moeten zijn, worden de bloedvaten ook meer doorlaatbaar - een symptoom hiervan is zwelling op de plaats van schade.
De vloeistof die zich op de plaats van ontsteking verzamelt, wordt exsudaat genoemd. Het bevat een hoge concentratie aan eiwitten die de vernietiging van de ziekteverwekker mogelijk maken en ook het daaropvolgende weefselherstel vergemakkelijken.
Wanneer het signaal van een dreiging wordt aangekondigd en het transport van de benodigde ingrediënten wordt versneld, grijpen cellen in om de oorzaak van de ontsteking weg te nemen. Ik heb het over leukocyten of witte bloedcellen. Leukocyten vinden de plaats van beschadiging dankzij speciale "indicatoren" die in de vaten zijn geplaatst in het brandpunt van de ontsteking. Dankzij hen worden leukocyten die het bloed bereiken op de juiste plaats opgevangen en gaan vervolgens van het vat naar het weefsel waar ze hun functies kunnen uitoefenen.
Bij acute ontstekingen zijn neutrofielen de dominante groep leukocyten. Dit zijn cellen met het vermogen tot fagocytose, dat wil zeggen, "eten" schadelijke micro-organismen en de overblijfselen van dode cellen.
Naast deze zijn er vele andere cellen betrokken bij de vorming en regulatie van ontstekingen: macrofagen, mestcellen en dendritische cellen. Ze staan constant met elkaar in contact en passen de intensiteit van de ontstekingsreactie aan de huidige behoeften van het lichaam aan.
Onder normale omstandigheden zou een ontsteking de weefselhomeostase moeten herstellen, dat wil zeggen, volledig evenwicht.
Acute ontsteking doet denken aan een gevecht, waarna cellen de resulterende "rotzooi" snel opruimen en de weefselherstel- en genezingsprocessen de boventoon voeren.
Helaas verloopt het blussen van ontstekingen niet altijd zoals het hoort. We hebben het dan over de overgang van een ontsteking naar een chronische vorm.
Chronische ontsteking ontstaat bijvoorbeeld wanneer de weefselbeschadigende factor niet volledig wordt bestreden ondanks een reactie van het immuunsysteem.
Bij chronische ontstekingen is de immuunrespons vaak veranderd: het lichaam kan de ziekteverwekker niet aan en begint zijn eigen weefsels als oorzaak van het probleem te zien. Bijgevolg wordt chronische ontsteking gekenmerkt door gelijktijdige reparatie en weefselschade.
Dit is de reden waarom, op basis van chronische ontstekingen, vaak auto-immuunziekten ontstaan, d.w.z. die waarbij het lichaam zijn eigen weefsels begint aan te vallen en te vernietigen (meer hieronder).
Lees ook: AUTO-IMMUNOLOGISCHE ZIEKTEN: wanneer het immuunsysteem ons aanvalt
Ontsteking - diagnose
We weten al wanneer en waarom er ontstekingen ontstaan. Dus de vraag blijft: hoe weet je of er echt een ontsteking is? Er is een klinisch onderzoek beschikbaar dat typische symptomen aan het licht brengt, evenals laboratoriummarkers voor ontsteking.
Bij lichamelijk onderzoek zijn meestal verschillende tekenen van een ontstekingsreactie te zien:
- pijn
- oedeem
- opwarming
- rood worden
- verstoring van de functie van het ontstoken orgaan
Bij een ernstigere ontsteking kunnen systemische symptomen zoals koorts of een gevoel van aanzienlijke zwakte ermee gepaard gaan.
Laboratoriumtests die zijn uitgevoerd om een ontsteking te bevestigen, zijn onder meer:
- ESR (Biernacki-reactie), in het verleden een van de belangrijkste diagnostische tests om ontstekingen op te sporen. Momenteel is het enigszins vervangen door nieuwere indicatoren, hoewel het nog steeds vaak wordt gemarkeerd. De normale waarde van ESR varieert afhankelijk van leeftijd en geslacht (de norm voor mannen is 3-15 mm / u, voor vrouwen 1-10 mm / u en boven de 65 jaar, bij beide geslachten mag de ESR niet hoger zijn dan 20 mm / u) .
- Meting van het aantal leukocyten in het bloed. De natuurlijke reactie van het lichaam op een ontsteking is een sterke toename van het aantal witte bloedcellen. De norm voor de concentratie van leukocyten in het bloed is 4-10 duizend / µl. Een toename van witte bloedcellen wordt leukocytose genoemd.
- Elektroforese, d.w.z. de scheiding van individuele plasma-eiwitten en de meting van hun concentraties. De lever is de belangrijkste plaats van eiwitproductie in ons lichaam. Tijdens een ontsteking is er een karakteristieke verschuiving binnen de producten.
Eiwitten die worden gebruikt om ontstekingen op te wekken, nemen aanzienlijk toe, ten koste van andere eiwitten die op dit moment niet zo hard nodig zijn. Vandaar de opdeling in zogenaamde positieve en negatieve acute fase-eiwitten. De concentratie van positieve acute-fase-eiwitten neemt toe bij ontsteking.
Deze omvatten, maar zijn niet beperkt tot, CRP, haptoglobine en fibrinogeen. Tegelijkertijd zien we bij ontstekingen een afname van de concentratie van negatieve acute fase-eiwitten: albumine en transferrine.
Van de bovengenoemde markers speelt CRP momenteel de belangrijkste rol bij de diagnose van ontsteking. CRP bij een gezond persoon mag de waarde van 5 mg / l niet overschrijden.
Ziekten die verband houden met chronische ontstekingen
Zoals hierboven vermeld, wordt chronische ontsteking als een negatief fenomeen beschouwd, dat de eigen weefsels beschadigt en bijdraagt aan de ontwikkeling van andere ziekten.
De ontregeling van de immuunrespons bij chronische ontsteking ligt ten grondslag aan allergische (bijv. Bronchiale astma) en auto-immuunziekten (bijv. Reumatoïde artritis, psoriasis, inflammatoire darmziekte).
Chronische ontsteking speelt ook een belangrijke rol bij de pathogenese van atherosclerose en gerelateerde cardiovasculaire complicaties (bijv. Ischemische hartziekte).
Er wordt nu aangenomen dat chronische ontstekingen ook kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van neoplastische ziekten.
Lees ook: Kankerpreventie - hoe kanker te voorkomen
Gegeneraliseerd ontstekingsreactiesyndroom - SIRS
Bij een beschrijving van de mogelijke oorzaken en gevolgen van de ontwikkeling van een ontsteking, moet ook SIRS (Systemic Inflammatory Response Syndrome) worden genoemd - het syndroom van gegeneraliseerde ontstekingsreactie.
Achter deze gecompliceerde naam gaat een specifieke vorm van ontsteking schuil die het hele lichaam aantast. We pakken het aan wanneer acute ontstekingen, in plaats van zichzelf uit te doven, voortdurend intensiveren.
De constante productie van ontstekingsmoleculen - cytokines - veroorzaakt veranderingen in veel organen. Klinische symptomen van SIRS zijn onder meer:
- een aanzienlijke toename van de hartslag
- verhoogde ademhalingsfrequentie
- hoge koorts of een ernstige daling van de lichaamstemperatuur
- een significant verhoogd aantal witte bloedcellen (of hun drastische afname)
Een ontsteking van deze omvang vereist onmiddellijk ingrijpen, aangezien dit een ernstige bedreiging vormt voor de orgaanfunctie.
In het geval van SIRS moet men ernaar streven de factor die zo'n intense ontstekingsreactie veroorzaakte, te elimineren.
Het niet onder controle houden van het systemische ontstekingsreactiesyndroom kan leiden tot de ontwikkeling van multi-orgaanfalen en bijgevolg zelfs tot de dood.
Hoe behandelen we ontstekingen?
De behandeling van een ontsteking vereist elke keer een medisch consult. Niet elke ontsteking vereist onmiddellijke medicatie. Bovendien is het erg belangrijk om het juiste type en de juiste toedieningsweg te kiezen (algemene / lokale voorbereiding).
Over het algemeen zijn er twee hoofdgroepen van middelen bij de behandeling van ontstekingen: niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen en steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen.
Niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (afgekort NSAID's) zijn onder meer populaire aspirine, ibuprofen of naproxen. Deze klasse geneesmiddelen blokkeert de werking van cyclo-oxygenase, een enzym dat nodig is voor de productie van moleculen die ontstekingen veroorzaken.
Niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen verlichten de onaangename symptomen van een ontsteking meestal snel, maar het gebruik ervan wordt in verband gebracht met het risico op bijwerkingen (voornamelijk schade aan het maagdarmslijmvlies, die maagzweren kan verergeren en in extreme gevallen zelfs tot bloeding kan leiden). Om deze reden moeten ze altijd in de laagste effectieve doses worden gebruikt, bij voorkeur onder medisch toezicht.
De tweede groep ontstekingsremmende geneesmiddelen zijn glucocorticosteroïden, die meestal worden gebruikt bij de behandeling van chronische ontstekingsziekten (astma, auto-immuunziekten).
Chronisch, oraal gebruik van glucocorticosteroïden wordt in verband gebracht met een aantal bijwerkingen (elektrolytstoornissen, diabetes, osteoporose), waardoor actuele preparaten aan populariteit hebben gewonnen. Dit zijn bijvoorbeeld zalven op basis van glucocorticosteroïden voor de behandeling van inflammatoire huidziekten, of geïnhaleerde glucocorticosteroïden, die de basis vormen voor de behandeling van bronchiale astma.
Ten slotte is het vermelden waard de nieuwste methoden om ontstekingen te bestrijden, die voornamelijk worden gebruikt wanneer de hierboven beschreven behandelingen mislukken. We hebben het over zogenaamde biologische geneesmiddelen, d.w.z. antilichamen (door mensen of door de mens gemaakt) tegen specifieke moleculen die ontstekingen veroorzaken (bijvoorbeeld verschillende soorten interleukines).
Dit type therapie is voornamelijk gereserveerd voor ernstige auto-immuunziekten. Het grootste nadeel is - tot nu toe - een zeer hoge prijs.
Een voorbeeld van een geneesmiddel dat tot deze groep behoort, is Infliximab, dat b.v. bij de behandeling van de ziekte van Crohn.
Momenteel zijn veel biologische preparaten met ontstekingsremmende effecten het onderwerp van lopend onderzoek.
Bibliografie:
- "Kenmerken van de ontstekingsreactie" I.Całkosiński et.al. Postepy Hig Med Dosw. (online), 2009; 63: 395-408
- "Ontstekingsreacties en ontstekingsgerelateerde ziekten in organen" L.Chen et.al, Oncotarget. 23 januari 2018; 9 (6): 7204–7218, online toegang
- "De acute ontstekingsreactie en de regulering ervan" door Peter A. Ward, MD; Alex B. Lentsch, PhD, Arch Surg. 1999; 134 (6): 666-669, online beschikbaar
Lees meer artikelen van deze auteur
.jpg)
