Perianaal abces en anale fistel

Perianaal abces en anale fistels zijn zeldzame ziekten in dit gebied. Van alle proctologische ziekten zijn ze goed voor slechts 5-8 procent van de redenen om de hulp van specialisten te gebruiken. Wat zijn de oorzaken en symptomen van anaal abces en wat zijn anale fistels? Wat is de behandeling?

Perianaal abces en anale fistel zijn twee fasen van dezelfde ziekte - de acute fase is het abces en wanneer het spontaan door de huid breekt, wordt een fistel gevormd. Een perianaal abces is een gesloten ruimte met pus en bacteriën in de zachte weefsels nabij de anus en het rectum. Het komt voornamelijk voor in het 3e en 4e levensdecennium, vaker bij mannen dan bij vrouwen (2-3: 1). Wanneer het abces spontaan door de huid breekt, ontstaat er een anale fistel. Het gebied van de ontstoken anale klier in het anale kanaal is meestal de plaats van de interne opening van de fistel en de plaats van de opening van de fistel op de huid - de externe opening. Het fistelkanaal passeert de sluitspieren op verschillende hoogtes en daarom verzwakt de fistel de sluitspieren bijna altijd. Het fistelkanaal loopt meestal op de plaats waar een abces was, en daarom bevindt de externe opening zich vaak in het litteken na de incisie van het abces.

Hoor over een perianaal abces en anale fistel. Dit is materiaal uit de cyclus GOED LUISTEREN. Podcasts met tips.

Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt

Perianaal abces en anale fistel: pathogenese

De anale urethrale klieren (4-10) bevinden zich in de sinussen van de Morgagni, ter hoogte van de getande lijn. Ze reiken diep in de submucosa, doorboren de interne anale sluitspier en bereiken de intersfincterische ruimte.

De locatie van het abces hangt af van het eerste punt van infectie en de richting van de verspreiding langs anatomische plaatsen.

De primaire functie van deze klieren is om het anale kanaal te hydrateren. Als hun lumen is geblokkeerd, is er altijd een opeenhoping van niet-uitlaatafscheidingen en de vorming van een anaal abces. Omdat de inhoud in zo'n crypte altijd vervuild is, bestaat deze uit fecale inhoud en bestaat de helft van de droge massa uit bacteriën. Deze zogenaamde cryptoglandulaire theorie, geïntroduceerd door Hermann in 1880, geldt momenteel in de proctologie voor het ontstaan ​​van het perianale abces. Bovendien bewijst het dat het abces en de fistel - dit zijn twee fasen van dezelfde ziekte - de acute fase het abces is en wanneer het spontaan door de huid breekt, wordt er een fistel gevormd.

Lees ook: Colostoma. Wanneer is het nodig om een ​​kunstmatige anus te laten doen? Aambeien (aambeien): oorzaken, symptomen en behandeling van aambeien Anale kloof - wat is het? Oorzaken, symptomen en behandeling van anale kloven

Perianaal abces: classificatie

Het is belangrijk om de verschillende soorten abcessen te kunnen herkennen, aangezien de behandeling afhankelijk is van het type laesie. De volgende soorten abcessen worden onderscheiden:

• onderhuids abces (60-70%) - het abces wordt oppervlakkig gevormd in het onderhuidse weefsel rond de anus
• ischio-rectaal abces (20%) - ontstaat wanneer het purulente proces door de externe anale sluitspier naar de ischio-rectale fossa dringt
• intersfincter abces (5%) - wordt gevormd wanneer etterende inhoud zich ophoopt in de intersfincterische ruimte
• superclossair abces (4%) genaamd bekken-rectaal abces - het ontstaat in de loop van het proces en verspreidt zich in de intersfincterruimte boven het niveau van de tandlijn, evenals als gevolg van een fistel gevormd tijdens de ziekte van Crohn, ziekten in de peritoneale holte (appendicitis, diverticulitis of adnexitis) of rectaal letsel veroorzaakt door een vreemd lichaam
• submucosaal abces (1%)
• anale ruimte abces - met het startpunt in de achterste mediane klier, doorboort de externe sluitspier.

De anorectale ruimte sluit direct aan op beide laterale ischio-rectale ruimtes en als effectieve behandeling niet op het juiste moment wordt uitgevoerd, kan het zogenaamde hoefijzervormige abces ontstaan!

Aanbevolen artikel:

Anale pijn en jeuk, aambeien, rectale bloeding worden behandeld door een proctoloog

Anale fistel: classificatie

De traditioneel aanvaarde indeling van Parks omvat vier hoofdgroepen van fistels, afhankelijk van hun verloop in relatie tot de externe anale sluitspier:

• intersfincterische fistels
• transsfincter fistels
• supraphylactische fistels
• extra sluitspier fistels

Oppervlakkige fistels vormen een extra groep.

De regel van Goodsall kan nuttig zijn bij het beoordelen van het verloop van een fistel, volgens welke fistels die op de huid rond de voorste helft van de anus opengaan, meestal recht zijn, terwijl die die opengaan rond de achterste helft van de anus meestal meerdere uitwendige, gebogen of hoefijzervormige openingen hebben. De Goodsall-regel is van toepassing op fistels waarvan de uitwendige opening zich 3-5 cm van de anale rand bevindt. Er zijn echter publicaties waarvan de auteurs de Goodsall-regel in zijn geheel in twijfel trekken en wijzen op talrijke gevallen waarin deze niet werkt.

Perianaal abces en anale fistel: symptomen

Een abces presenteert zich acuut als een pijnlijke knobbel in het gebied van de anus. De pijn neemt toe binnen een paar dagen, en soms zelfs binnen een dozijn uur, afhankelijk van de grootte en diepte van het abces. De bil rond de anus kan vergroot zijn. De symptomen zijn vaak erg ernstig, de patiënt kan niet zitten of liggen. Vaak wordt een "borrelend" etterende inhoud gevoeld in de groeiende knobbel. Er is koorts, zwakte en malaise. Kenmerkend voor perianale abcessen is dat hoe hoger het abces is ten opzichte van de anus, hoe zwakker de lokale symptomen en de meer algemene symptomen.

Nadat het abces is doorgebroken, verschijnt er een stinkende inhoud op het huidoppervlak. Doorboren van het abces vermindert meestal de pijn. Het symptoom van een fistel is chronische lekkage van etterende inhoud die het ondergoed bevlekt, pijn tijdens ontlasting en jeuk rond de anus.

Perianaal abces en anale fistel: diagnose

Naast het lichamelijk onderzoek en basale endoscopische onderzoeken, zoals sigmoïdoscopie (eenvoudige en minimaal invasieve beoordeling van het eindgedeelte van de dikke darm met een flexibele endoscoop) of anoscopie (onderzoek van de anus met een doorzichtig, kort stijf speculum), worden beeldvormende onderzoeken uitgevoerd om de anatomie van het getroffen gebied en de exacte locatie van het abces en eventuele fistels aan te tonen. Deze tests omvatten magnetische resonantiebeeldvorming en intrarectale endosonografie, d.w.z. transrectale echografie. Deze zeer gespecialiseerde onderzoeken maken ook de prognose van het verloop van de ziekte mogelijk.

Aanbevolen artikel:

Sigmoidoscopie: endoscopisch onderzoek van de dikke darm

Perianaal abces en anale fistel: behandeling

Fistels en abcessen in het anale gebied hebben de mensheid sinds het begin der tijden vergezeld, de chirurgische behandeling van fistels heeft een traditie van duizenden jaren en chirurgische technieken werden al beschreven door de vader van de geneeskunde - Hippocrates.

Deze ziekten onderscheiden zich echter door een hoge mate van moeilijkheidsgraad bij de behandeling - fisteloperaties worden terecht beschouwd als het moeilijkste onderdeel van de proctologie. Deze moeilijkheid wordt veroorzaakt door zowel het potentiële risico van beschadiging van de anale sluitspier en, bijgevolg, fecale incontinentie, en het aanzienlijke percentage postoperatieve recidieven - tot 30 procent volgens verschillende literatuurgegevens.

Als het abces oppervlakkig is bij een verder gezond persoon, wordt er poliklinisch onder plaatselijke verdoving een incisie gemaakt. In een ongecompliceerd geval is behandeling met antibiotica niet nodig. Ze worden aanbevolen bij patiënten met diabetes, leukemie, hartklepafwijkingen en bij patiënten die behandeld worden met immunosuppressiva. In het geval van uitgebreide abcessen of abcessen die verband houden met andere ziekten, evenals fistels, is een chirurgische behandeling noodzakelijk.

Correcte en nauwkeurige incisie en lediging van het anale abces (behalve bij lichte vormen van subcutaan abces) vereist altijd algehele anesthesie (anesthesie). Het is noodzakelijk om zorgvuldig alle abceskamers te openen, die heel diep kunnen doordringen en tot een halve liter stinkende etterende inhoud bevatten.

Een juiste incisie van het abces, het verwijderen van afscheidingen en het laten reinigen van de holte (drainage) geeft onmiddellijke verlichting van aandoeningen. Een abces geneest meestal snel, maar helaas, als het eenmaal genezen is, is de kans groot dat de fistel blijft bestaan ​​- het wordt nu geschat op ongeveer 40 procent. Als onderdeel van de preventie van herhaling na spontane of chirurgische evacuatie van een abces, wordt aanbevolen om een ​​sessie te zitten, d.w.z. het perianale gebied in zittende positie onder te dompelen in desinfecterende vloeistoffen, een dieet te gebruiken dat een goede ontlasting, relaxantia en pijnstillers mogelijk maakt.

Anale fistels worden operatief behandeld. Fisteloperaties moeten worden uitgevoerd in centra die gespecialiseerd zijn in proctologische operaties. Anale fisteloperaties worden meestal uitgevoerd onder epidurale anesthesie. De behandeling stopt niet onmiddellijk na de operatie. Een deel of de hele fistelwond blijft ongesneden door de chirurg. Zo'n wond heeft veel tijd nodig om te genezen. Na ongeveer een week in het ziekenhuis te hebben gelegen, wordt de behandeling thuis voortgezet. De controletests worden uitgevoerd door de arts die de patiënt heeft geopereerd. Dergelijke zorg duurt minimaal 6 tot 8 weken na de operatie. In de afgelopen jaren zijn procedures voor het verstoppen van anale fistels met behulp van kleefmiddelen (bijvoorbeeld op basis van de natuurlijke fibrine van de patiënt) en de zogenaamde pluggen van biologisch materiaal gebruikt. Deze behandelingen worden in Polen niet veel gebruikt vanwege de hoge prijs van het materiaal en de beperkte indicaties voor geselecteerde gevallen.

Aanbevolen artikel:

Anale jeuk - een pijnlijke aandoening die gemakkelijk te genezen is