Hallo! Ik ben 30 jaar oud, 5 jaar na het huwelijk en momenteel 4 weken zwanger. Toen ik mijn huidige echtgenoot ontmoette, maakte ik duidelijk dat ik niet van plan ben om kinderen te krijgen. De man was het hiermee eens. Tegen de tijd. Drie jaar lang stond hij erop een kind te krijgen. Toen ik zei dat hij mijn mening over dit onderwerp kende, zei hij dat hij dacht dat ik een grapje maakte. Je maakt niet echt grapjes over zo'n geval. De situatie werd nerveus, ruzies, bijna afscheid, terechtwijzing. Daarnaast druk en druk van vrienden en familie. Iedereen die ik heb verteld over het niet willen hebben van kinderen zei dat ik niet weet wat ik zeg, dat ik alleen denk dat ik van gedachten zal veranderen als ik besluit. En dus drong iedereen op zijn beurt aan, mijn ouders, schoonmoeder, schoonzus, mijn beste vriend, dat ik een besluit moest nemen omdat ik op mijn oude dag alleen zou worden gelaten, dat een kind de zin van het leven was, dat iedereen me zou helpen. En het is gebeurd. Ik was er ziek van. Ik werd opzettelijk zwanger zodat iedereen me met rust zou laten. Ik dacht ook dat ik er misschien echt aan zou wennen. Helaas is er een nachtmerrie. Ik kan mezelf niet aan. Ik kan niet aan deze gedachte wennen, kan niet slapen, kan me nergens op concentreren. Ik voel me walgelijk, en bij de woorden "je zult zien hoe geweldig het zal zijn", word ik boos. Ik moet met iedereen ruzie hebben gehad. Ik ben gekweld en bang dat ik dit kind niet zal kunnen accepteren en dat ik hem zal afwijzen.
U zegt niets over de redenen waarom u niet zo graag kinderen wilde en wilt hebben. Ik denk dat dit een fundamentele en essentiële kwestie is. Daarom is het moeilijk voor mij om te zeggen of uw emotionele toestand zal veranderen of niet. Zelfs als je hele goede redenen had, stelde je gemoedsrust boven hen, en ik weet ook niet precies waarom je het deed. Je vergat gewoon dat er meer levens bij betrokken zijn dan alleen die van jou. Dit is een zeer ernstige zaak. Nu zijn de redenen alleen belangrijk omdat u ze zo snel mogelijk moet behandelen. Het liefst een goede psycholoog die je snel (en geen jaren want daar is geen tijd voor!) Zal helpen om ze uit te leggen en manieren te vinden om ermee om te gaan. Je lijkt koppig te zijn, maar waarschijnlijk niet zo koppig als je hebt besloten om zwanger te worden. Je wilde haar niet, dus je welzijn is verschrikkelijk. Het is alsof de rechtvaardiging voor uw eerdere bezwaren. Als je je de hele tijd aan deze houding houdt, wordt het misschien niet beter. Nu hangt veel af van je beslissingen - of je neemt het allemaal met liefde en verantwoordelijkheid of je zult overal (en een volkomen onschuldig kind) zijn om te bewijzen dat ze ongelijk hadden en dat je "er niet geschikt voor bent". Nu is het te laat om te beraadslagen en onnodig te filosoferen. Of u accepteert het feit en probeert ondanks alles een goede moeder te zijn, of u maakt uzelf, uw kind of echtgenoot, in naam van uw redenen, ongelukkig. Ik weet niet of het het waard is. U moet de beslissing voor uzelf nemen. Veel mensen kunnen je hierbij helpen, maar de beslissing is aan jou.
Onthoud dat het antwoord van onze expert informatief is en geen vervanging is voor een bezoek aan de dokter.
Tatiana Ostaszewska-MosakHij is klinisch gezondheidspsycholoog.
Ze studeerde af aan de Faculteit Psychologie van de Universiteit van Warschau.
Ze is altijd bijzonder geïnteresseerd geweest in de kwestie van stress en de impact ervan op het menselijk functioneren.
Hij gebruikt zijn kennis en ervaring bij psycholog.com.pl en bij het Fertimedica Fertility Center.
Ze volgde een opleiding integratieve geneeskunde bij de wereldberoemde professor Emma Gonikman.
