Epilepsie (epilepsie): oorzaken, symptomen, behandeling

Epilepsie wordt geassocieerd met het uitrekken van het lichaam, convulsies en bewustzijnsverlies. Er zijn bijna 70 soorten epilepsie en de aanvallen zijn verschillend - soms bijna onmerkbaar. 400 duizend Polen die aan epilepsie lijden, proberen een normaal leven te leiden. De meesten zijn succesvol. Wat zijn de oorzaken en symptomen van epilepsie? Hoe wordt epilepsie behandeld?

Inhoudsopgave

1. Epilepsie (epilepsie): oorzaken
2. Epilepsie - symptomen
3. Toevallen (epilepsie): typen
4. Toevallen (epilepsie): oorzaken
5. Status epilepticus
6. Epilepsiesyndromen
7. Epilepsie (epilepsie): diagnose
8. Epilepsie (epilepsie): behandeling

Epilepsie is een neurologische aandoening. Het bestaat uit het feit dat de functies van een groep neuronen (zenuwcellen) geconcentreerd zijn in een specifiek deel van de hersenen, namelijk in de zogenaamde epileptische focus, wat leidt tot het optreden van een aanval.

Luister naar de oorzaken en symptomen van epilepsie en hoe u deze kunt behandelen. Dit is materiaal uit de cyclus GOED LUISTEREN. Podcasts met tips

Schakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt

Epilepsie werd altijd als een mysterieuze ziekte beschouwd. Zelfs vandaag de dag is het moeilijk om een ​​juiste diagnose te stellen en de behandeling is niet altijd effectief - epilepsie veroorzaakt angst bij patiënten en hun omgeving.

Normaal gesproken dragen neuronen informatie aan elkaar over via elektrische impulsen. Wanneer zenuwcellen echter overprikkeld worden, worden de impulsoverdracht en -afscheiding verstoord.

Het is alsof er een kortsluiting in het elektrische systeem is die beperkt is tot een klein gebied en verdwijnt of zich uitstrekt tot de hele hersenen.

De groep neuronen die verantwoordelijk is voor epilepsie-aanvallen is dezelfde als de andere, gezonde neuronen, met alleen "gebroken" bio-elektrische eigenschappen. Daarom treden er lozingen op. Ze kunnen in verschillende delen van de hersenen beginnen, maar ze gebeuren meestal in de temporale of frontale kwab, minder vaak in de pariëtale en occipitale kwab.

Epilepsie - symptomen

De symptomen van epilepsie worden voornamelijk geassocieerd met convulsies en bewustzijnsverlies, maar dit is niet helemaal waar.

Bijna 60 procent van de epileptische aanvallen zijn aanvallen, waarvan 2/3 focaal en 1/3 gegeneraliseerd.

Aanvallen zijn goed voor de resterende 40 procent van alle aanvallen.

Bij een grand mal-aanval of tonisch-clonische aanval gebeurt het volgende:

• verlies van bewustzijn
• buigen van het lichaam
• dan aanvallen
• cyanose
• "schuim uit de mond"
• bijten op de tong
• soms onvrijwillig plassen.

Dit type aanval duurt meestal enkele seconden tot 3 minuten. Na een aanval ervaart de patiënt vermoeidheid en slaperigheid, spierpijn en hoofdpijn.

Voordat de aanval plaatsvindt, ervaren sommige patiënten angst, een onaangename geur of smaak en horen ze muziek. Dit fenomeen wordt een aura genoemd.

Symptomen van een myoclonische aanval zijn meestal de bovenste ledematen, minder vaak de onderste ledematen, zonder het bewustzijn te verliezen.

Een aparte groep epileptische aanvallen zijn de afwezigheidsaanvallen, die vaker voorkomen bij kinderen. De patiënt reageert niet op de aan hem geadresseerde woorden, hij is "afwezig", na enkele of een tiental seconden keert hij terug naar de eerder uitgevoerde activiteit.

Tijdens een complexe partiële aanval maakt de patiënt gedurende ongeveer 2-3 minuten geen contact, heeft hij gewoonlijk zijn ogen open, kunnen zogenaamde automatismen optreden, d.w.z. automatisch uitgevoerde activiteiten (bijv. Slaan, speeksel inslikken, kleren plukken, knopen losmaken).

Er moet ook aan worden herinnerd dat ongeveer 6 procent van de aanvallen wordt veroorzaakt door externe factoren, zoals knipperende lichten of plotselinge geluiden.

Dertien procent van de mensen met epilepsie kan de verlamming van Todd ontwikkelen na een aanval (hemiplegie die zelflimiterend is en geen behandeling vereist), waarvan sommige auteurs denken dat het het risico op een nieuwe aanval verhoogt.

Poolse schattingen tonen aan dat ongeveer 400.000 mensen met epilepsie leven, en elk jaar ontdekken 50 tot 70 mensen op de 100.000 dat ze epilepsie hebben, en maar liefst 75 procent van hen zijn kinderen en adolescenten tot 19 jaar.

Epilepsie: oorzaken

Epilepsie kan op elke leeftijd voorkomen, maar begint meestal vóór de leeftijd van 20 jaar.

Epilepsie is de meest voorkomende neurologische aandoening bij kinderen.Ongeveer 75% van de diagnoses vindt plaats tussen de geboorte en de leeftijd van 19 jaar.

Beide geslachten worden in gelijke mate beïnvloed door epilepsie. Helaas kan de oorzaak van epilepsie bij minder dan de helft van de patiënten worden vastgesteld. Het kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van hersenbeschadiging die nog in de baarmoeder zit of tijdens of kort na een abnormale bevalling.

In de kindertijd zijn de belangrijkste oorzaken van epilepsie hypoxie, perinatale en hersenverlamming, genetische en aangeboren ziekten, neuro-infecties, hypoglykemie en hoofdletsel.

Bij volwassenen zijn de meest voorkomende oorzaken van epilepsie hoofdletsel, tumoren van het centrale zenuwstelsel, multiple sclerose, hippocampale sclerose en vasculaire malforaties.

Epilepsie bij ouderen kan worden veroorzaakt door een beroerte, hersentumor, trauma aan de hersenen en dementie.

Bovendien kan epilepsie optreden als gevolg van kolonisatie van het organisme door een gewapende lintworm - neurocysticercosis.

In al deze gevallen zijn er structurele veranderingen in de hersenen, d.w.z. schade aan het weefsel, en dit is waar epileptische haarden ontstaan.

Wanneer de oorzaak van de ziekte niet kan worden gevonden, praten experts over de zogenaamde idiopathische vorm van epilepsie.

Noordelijke epilepsie: oorzaken, symptomen, behandeling

Alcoholische epilepsie: oorzaken, symptomen en behandeling

Epilepsie - hoe het te herkennen en de patiënt te helpen? Zien!

Toevallen (epilepsie): typen

Afhankelijk van het gebied van de hersenen waarin de epileptische focus zich bevindt, evenals de leeftijd van de patiënt, variëren de aanvallen.

Het verloop van epilepsie kan sterk variëren. Sommige mensen krijgen meerdere keren per dag aanvallen, en anderen - meerdere keren gedurende hun leven.

Aanvallen van epilepsie zijn onderverdeeld in:

• kleine epilepsie-aanvallen (petit mal), bestaande uit een kort bewustzijnsverlies, vaak niet eens opgemerkt door de patiënt en de omgeving
• grand mal epilepsie, bijv. tonisch-clonische aanvallen, waarbij vaak bewustzijnsverlies optreedt, convulsies, kwijlen, trismus, soms snelle oogbewegingen (vergelijkbaar met REM-slaap) of tijdelijke apneu.

We verdelen gegeneraliseerde aanvallen in:

• tonisch-clonische aanvallen
• tonic
• clonisch
• myoclonic
• atonisch
• afwezigheidsaanvallen

Er is een plotseling bewustzijnsverlies tijdens gegeneraliseerde aanvallen. De spieren van het hele lichaam zijn gespannen (dit is de tonische fase), waarbij de patiënt vaak zijn hoofd achterover buigt en zijn armen en benen buigt. Hij heeft moeite met ademhalen en begint blauw te worden.

Na enkele seconden schudden convulsies het lichaam (dit is de clonische fase). De patiënt kan dan op de tong bijten en onbewust plassen. Na een aanval is hij afgeleid, verward en wil hij meestal slapen. Deze aanval duurt ongeveer 4-5 minuten.

Gegeneraliseerde aanvallen omvatten ook verzuimaanvallen. Ze komen alleen voor bij kinderen en bestaan ​​uit een "shutdown" van enkele seconden, die eruitziet alsof het kind ernaar staart. Dan gaat het terug naar wat het aan het doen was en weet niet eens dat het een aanval heeft gehad. Als epilepsie onbehandeld blijft, kunnen deze aandoeningen vele keren per dag terugkeren.

Tijdens focale aanvallen van epilepsie, de meest voorkomende vorm van epilepsie en die op elke leeftijd kan voorkomen, stopt de patiënt de activiteit even en schakelt hij volledig uit.

Hij kan bijvoorbeeld naar een punt kijken en niet in contact komen met zijn omgeving. Er zijn geen stuiptrekkingen, het valt niet, het kan automatische bewegingen maken, zoals knopen vastmaken of iets zoeken.

Na een aanval keert hij terug naar zijn werk en is hij zich soms niet bewust van het tijdelijke bewustzijnsverlies. Gewoonlijk is er echter een korte periode van postparoxismale verwarring en verwarring.

Lees ook:

Psychogene pseudo-epileptische aanvallen: oorzaken, symptomen, behandeling

Toevallen (epilepsie): oorzaken

Het optreden van een epileptische aanval is moeilijk te voorspellen (soms wordt deze voorafgegaan door de zogenaamde aura). Het is echter bekend dat aanvallen kunnen worden uitgelokt door bijvoorbeeld:

• hoofdwonden
• vermoeidheid, vooral gebrek aan slaap
• sterke stress, emoties
• zware inspanning (matige lichaamsbeweging is gunstig)
• koorts
• hypoglykemie
• alcohol drinken en drugs gebruiken
• lichtflitsen kunnen fotogenieke epilepsie veroorzaken
• geluiden kunnen audiogene epilepsie veroorzaken
• Plotselinge auditieve en visuele prikkels of een plotselinge verandering in lichaamshouding kunnen verrassende epilepsie veroorzaken
• hormonale schommelingen bij vrouwen (aanvallen komen vaker voor, bijv. vóór de menstruatie)

Status epilepticus

Aanvallen duren van enkele seconden tot enkele minuten. Maar soms zijn ze lang (10 minuten of meer), volgen ze elkaar op en komt de patiënt niet bij bewustzijn tussen hen. Dit heet status epilepticus.

Als het optreedt bij een persoon die tot nu toe geen epilepsie heeft gehad, is dit meestal het gevolg van ernstig hoofdletsel (bijvoorbeeld na een ongeval) of het ontwikkelen van een hersenziekte (bijvoorbeeld kanker, encefalitis, vasculaire beroerte).

Status epilepticus komt echter vaker voor bij mensen die epilepsie hebben gekend. In dit geval kan het het gevolg zijn van bijvoorbeeld een plotselinge stopzetting van medicijnen zonder een arts te raadplegen of het ontwenningssyndroom bij mensen die alcohol gebruiken. Ongeacht de oorzaak, de aandoening is levensbedreigend, dus de patiënt heeft altijd dringende medische hulp nodig.

Epilepsiesyndromen

Epilepsiesyndromen komen vooral voor bij kinderen en adolescenten. Rekening houdend met de internationale classificatie van epilepsie en epileptische syndromen (1989) en het voorgestelde diagnostische schema voor mensen met epileptische aanvallen of epilepsie (2001), is het nu mogelijk om ongeveer 60 epilepsiesyndromen te identificeren.

Epilepsiesyndromen verschillen in de oorzaken die eraan hebben geleid, evenals de leeftijd waarop de patiënt de ziekte ontwikkelde, de respons op anti-epileptische behandeling en de prognose voor remissie van aanvallen, daarom is hun precieze classificatie belangrijk, zowel wat betreft de behandeling. één patiënt en voor onderzoek.

Mogelijk bent u geïnteresseerd in:

Lennox-Gastaut-syndroom: epilepsiesyndroom bij kinderen

Rolandische epilepsie: oorzaken, symptomen, behandeling

Epilepsie bij kinderen met afwezigheid (pycnolepsie, Friedman-syndroom)

West's epilepsiesyndroom: oorzaken, symptomen, behandeling

Aanbevolen artikel:

Epilepsie (epilepsie): diagnose

Een epileptische aanval is geen ziekte. Maar als het opnieuw gebeurt, is overleg met een neuroloog (of bij voorkeur een epileptoloog) vereist. De arts voert een gedetailleerd gesprek over de gezondheidstoestand van de patiënt en de omstandigheden en het verloop van de aanval. Getuigenverslagen zijn erg nuttig. Vervolgens wordt een neurologisch onderzoek uitgevoerd en wordt een EEG (hersenelektro-encefalografie) besteld. Het EEG kan de abnormale bio-elektrische activiteit van de hersenen detecteren die de essentie is van epilepsie.

Soms beveelt een specialist de zogenaamde aan video-EEG, d.w.z. verlenging van de onderzoekstijd tot enkele of meerdere uren met de mogelijkheid om het gedrag van de patiënt te observeren dankzij een speciale camera.

De diagnostiek maakt ook gebruik van computertomografie en magnetische resonantie beeldvorming (MRI) van de hersenen. Met uitzondering van enkele ondubbelzinnige pediatrische syndromen, dient onderzoek, met name MRI, te worden uitgevoerd bij alle epileptische patiënten. Vooral als de toegepaste behandeling niet effectief is of de ziekte vordert. Andere tests, bijvoorbeeld bloedchemie, cerebrospinale vloeistoftests) worden uitgevoerd om andere aandoeningen die de aanvallen kunnen veroorzaken te bevestigen of uit te sluiten.

Als u getuige bent van een epileptische aanval:

1. Blijf kalm. De meeste aanvallen duren 2-4 minuten.
2. Zorg voor de veiligheid van de patiënt (verplaats hem bijvoorbeeld van de straat naar de bank).
3. Leg het op zijn kant. Deze positie beschermt tegen verstikking.
4. Druk de zieke persoon niet op de grond. Het is voldoende om zijn hoofd tegen letsel te beschermen.
5. Plaats niets tussen opeengeklemde tanden! Geef geen medicijnen.
6. Blijf na de aanval bij de patiënt totdat de toestand terugkeert. Geef hem zo mogelijk een korte, welwillende slaap.
7. Bel een ambulancedienst als de aanval langer dan 10 minuten duurt of als de aanvallen binnen korte tijd optreden (dit kan een ernstige status epilepticus zijn).

Epilepsie (epilepsie): behandeling

Epilepsie moet worden behandeld, omdat het anders kan leiden tot onomkeerbare veranderingen in de hersenen en de dood tot gevolg kan hebben.

Afhankelijk van het type, het verloop en de oorzaken van de ziekte, kiest de arts de juiste therapie. Als epilepsie wordt veroorzaakt door andere aandoeningen, zoals een hematoom, tumor of hemangioom, wordt eerst de onderliggende ziekte behandeld, meestal operatief.

De primaire behandeling is farmacotherapie gericht op het beheersen van epileptische aanvallen. Zowel conventionele (oudere) als nieuwe generatie medicijnen zijn effectief, maar de nieuwe geven minder bijwerkingen, zoals sufheid, concentratiestoornissen.

Sommigen van hen (zoals Levetiracetam of Gabapentine) hebben geen wisselwerking met andere geneesmiddelen. Dit is vooral belangrijk bij mensen met medicijnresistente epilepsie die meerdere medicijnen nodig hebben, en bij ouderen die meerdere medicijnen gebruiken.

De meeste patiënten krijgen één medicijn, maar soms bereiken artsen het zogenaamde combinatietherapie en gebruik 2-3 gelijktijdig.

De behandeling wordt gestart met kleine doses van het medicijn en wordt geleidelijk verhoogd. Meestal komt het na 2-3 weken tot de zogenaamde volledige therapeutische dosis.

OK. 80 procent de zieken kunnen effectief worden behandeld. De behandeling duurt enkele of meerdere jaren (soms tot het einde van het leven). Ongeveer 20 procent Epileptici slagen er niet in om aanvallen volledig onder controle te krijgen - vaak wordt het veroorzaakt door een slecht gekozen medicijn, het onregelmatige gebruik of te vroege stopzetting van het preparaat.

Een poging om te stoppen met het gebruik van het medicijn kan na drie jaar worden gedaan zonder een aanval. De dosis wordt geleidelijk verlaagd, zelfs over meerdere maanden, terwijl de hersenen gedurende deze tijd worden gecontroleerd door een EEG.

Terugval komt voor bij 25-30% van de patiënten. kinderen (ze komen vaker voor bij volwassenen). De meeste treden op in het eerste jaar na het stoppen van medicatie. Na vijf jaar is de kans op terugval erg klein.

Voor degenen die niet op medicamenteuze therapie reageren, kan een nervus vagusstimulator helpen.

Meer over het behandelen van epilepsie:

Behandeling van epilepsie: farmacologische en chirurgische behandeling en bijwerkingen

Telegeneeskunde bij de behandeling van epilepsie

Als een van de ouders epilepsie heeft, is er een zeer klein maar verhoogd risico (ongeveer 1,5%) dat het kind epilepsie heeft. Het hangt allemaal af van met wat voor soort ziekte u te maken heeft. Medische gegevens tonen aan dat meer dan 90 procent. moeders die aan deze aandoening lijden, baren gezonde baby's.

Vrouwen met epilepsie kunnen kinderen krijgen. Ze hoeven alleen onder voortdurend toezicht van een arts te staan ​​en zijn aanbevelingen op te volgen. Soms moet u vóór de zwangerschap overschakelen op een medicijn dat veiliger is voor de foetus, dus de conceptie moet worden gepland.

Aanbevolen artikel: