Volgens vertegenwoordigers van de farmaceutische industrie zal de terugbetalingswet in de voorgestelde formulering de kosten van hun activiteiten verhogen, wat zich op zijn beurt paradoxaal genoeg zal vertalen in ... een stijging van de prijzen van geneesmiddelen in een apotheek.
De verdediging van dit proefschrift wordt onder meer beïnvloed door records over de zogenaamde terugverdientijd. Het Nationaal Gezondheidsfonds (NFZ) wijst 17 procent toe. budget voor geneesmiddelenvergoeding. Als de NHF-uitgaven echter hoger zijn dan dit bedrag, wordt er een belasting van 3% geheven op bedrijven die van de teruggaaf profiteren. inkomsten uit de verkoop van vergoede geneesmiddelen. Als gevolg hiervan zullen de inkomsten van het bedrijf dalen, die het zullen moeten dekken, bijvoorbeeld door uitgaven voor onderzoek naar nieuwe preparaten te beperken of de prijzen van niet-restitueerbare geneesmiddelen te verhogen. Daarnaast dient de uitkering te geschieden in de vorm van een bestuursbesluit (van bovenaf opgelegd), al moet wel worden toegegeven dat tijdens de besprekingen in de Senaatscommissie de bepalingen versoepeld zijn en nu de minister van Volksgezondheid niet in de vorm van een notariële akte zal oproepen tot betaling van het bedrijf dat eerder aan tenuitvoerlegging is onderworpen.
De Vergoedingswet introduceert vaste groothandelsmarges
Deskundigen bekritiseren ook de rigide groothandelsmarges die in het project zijn vastgesteld op een niveau dat is verlaagd tot 5 procent. Met de steeds hogere exploitatiekosten en betalingspatronen die steeds vaker voorkomen, zullen ze ertoe leiden dat sommige spelers van de markt worden verwijderd. Dit vermindert op zijn beurt de concurrentie en daarmee de kwaliteit van de dienstverlening op de immers moeilijke apotheekmarkt.
Een gladde lijn van verantwoordelijkheid
Het in de wet voorgestelde mechanisme voor risicodeling is negatief bij de ontvangst. Kort gezegd komt de werking ervan neer op het beantwoorden van de vraag wanneer voor de behandeling van een patiënt met een specifieke therapeutische aandoening de betaler (hier het ministerie van Volksgezondheid) moet stoppen met betalen en de producent begint met financieren. Terwijl het in andere landen wordt uitgevoerd op basis van overeenkomsten tussen de producent en de betaler, moet het volgens het voorstel in de ontwerpwet in Polen gebeuren door middel van een administratief (top-down) besluit.
Verkeerd recept - de arts betaalt de kosten van de terugbetaling
Artsen maken zich daarentegen zorgen over de bepalingen die aangeven dat als een recept voor een terug te betalen geneesmiddel wordt afgegeven aan een niet-verzekerde, zij de kosten van de terugbetaling zelf zullen moeten betalen. De zaak is zo ernstig dat de 30e Regionale Vergadering van Artsen van de Regionale Medische Kamer in Warschau artsen aanbeveelt om na 1 januari 2012 geen contracten af te sluiten voor het verstrekken van terugbetaalde recepten met het Nationaal Gezondheidsfonds, in het geval van de inwerkingtreding van de nieuwe terugbetalingswet. Zoals de voorzitter van OIL in Warschau uitlegt, is het niet mogelijk de arts te belasten met de noodzaak om het recht op uitkeringen te verifiëren, vooral niet in een situatie waarin patiënten buiten het kantoor op hun beurt wachten.
