PomacajSię - is een sociale campagne om de aandacht te vestigen op het belang van zelfonderzoek van de borsten bij het diagnosticeren van kanker. Raak zo vaak mogelijk aan, en als u zich ergens zorgen over maakt, onderzoek het dan meteen. Intuïtie kan ons veel vertellen, en een vroege diagnose van kanker geeft een zeer goede prognose.
De #pomacajsie-campagne is een project van twee fotografen van MOOi Studio: Anna Szołucha en Gosia Lakowska, een duo gespecialiseerd in vrouwelijke naakten, en Agnieszka Ford - de eerste heldin van hun sessie. De vrouwen die zich hebben aangemeld voor de sessie zijn uniek. En mooi - ze laten anderen zien dat het de moeite waard is om getest te worden, omdat kanker dankzij onderzoek sneller kan worden opgespoord en genezen.
De auteurs van de sessies zamelen HIER geld in voor hen - als je wilt, kun je de campagne steunen.
Leer hun verhalen kennen:
Het is de moeite waard om te helpen. Als een vrouw, na mijn littekens te hebben onderzocht, voor controle moet gaan, is het de moeite waard - zegt de 55-jarige Jolanta. En vertelt zijn verhaal:
- 2012 ... Ik maakte me klaar om te verhuizen na de verdeling van eigendommen met mijn ex-man. Toen ik mijn appartement verliet, keek ik voor de laatste keer in de doos en er was een telefoontje van Szczecin van genetica voor borst-echografie en gynaecologie. Ik dacht dat ik zou gaan (mijn moeder stierf aan eierstokkanker en mijn zus stierf aan borstkanker). En ik ging. En een verrassing. ...buil. Onmiddellijke mammografie en biopsie. En uit de biopsie nog een hausse - G3 ductaal infiltrerend carcinoom. Behandeling en chemie binnenkort. Dan nog een behandeling en nog een: de tweede borst profylactisch ...
En het leven opnieuw. Nieuw, totaal anders, maar kreupel.Borsten zijn tenslotte een kenmerk van vrouwelijkheid. Ik zie het de hele tijd. Waarom wil ik deze sessie? Omdat het de moeite waard is om te helpen. En over het algemeen is dit waar ik in het leven het beste in ben. Als een vrouw een controle heeft nadat ze mijn littekens heeft gezien, is het de moeite waard. Want mijn leven is inderdaad anders, beter, ik zie de schoonheid van deze wereld meer, ik hou van mensen, ik kan vergeven, ik ben blij met kleine dingen. Ik ben sowieso kreupel en ergens van binnen voel ik me slechter. Daarom wil ik dat andere vrouwen het nooit ervaren. Ik ben alleen maar niet eenzaam. Aan de andere kant ben ik vanwege mijn handicap nooit met iemand in aanraking gekomen. Omdat zelfs als ... ik nu stop. Mijn zus stierf toen ze 27 was. Mijn dochter heeft het gen achter mij aan. Ik moet er alles aan doen om haar en andere jonge mensen te beschermen.
En nog een laatste ding. Misschien wel het belangrijkste. In deze sessie zou ik alle vrouwen willen vragen om een echo, aanraking, mammografie - laat ze alles doen. Omdat het leven erna geweldig is, het is anders en zo scheet, scheet ..... Maar het zal nooit meer zijn zoals voorheen. Ik zal nooit dronken genoeg worden om het te vergeten en ik zal nooit meer en voor altijd spontaan naar bed gaan, zelfs als ik een fundusonderzoek doe, zal ik bang zijn voor de diagnose.
Ik wil deze sessie van mij om vrouwen bewust te maken van het belang van zelfonderzoek. Al is mijn lichaam niet ideaal en kost het me veel moed. Begrijp alsjeblieft goed, ik ben blij dat ik leef. Ik dank God elke dag omdat ik hem het meeste verschuldigd ben.
- Ik zal je niet bedroefd maken over kanker omdat het niet in mijn aard ligt. Voor mij is deelname aan het #pomacajsie-project bedoeld om patiënten bewust te maken van wat de huidige geneeskunde, en vooral chirurgie, te bieden heeft. Ten eerste ... borstkanker lijkt een beetje op het winnen van een loterij ... misschien is het geen magische 6, maar een fatsoenlijke 4, en als iemand iets meer uit dit verhaal kan persen, is het zelfs 5 😉 - zegt Anna, een andere heldin van de sessie.
- Chemie is zeker te overleven. Het is niet het einde van de wereld. Hij heeft zelfs leuke momenten ... het feit dat je straffeloos in bed kunt liggen en je er niet schuldig over voelt. Haar - het komt eruit, maar doe rustig aan, het zal teruggroeien. Over het algemeen beter dan voorheen. En ook de periode waarin je dankzij pruiken kunt nagaan of je de voorkeur geeft aan blond, rood of roze, heeft ook zo zijn charme.
Een ander mega pluspunt zijn de kennissen. Dankzij mijn huurder heb ik geweldige mensen ontmoet. Onkosiostry, maar ook mensen die mij steunden en gewoon in deze periode zaten. In mijn geval is er nog een belangrijk punt ... supertieten 😁 Ik zal niet donker zijn ... Er is iets om naar te kijken. En ik heb het te danken aan het feit dat ik een bewuste patiënt was. Ik wist dat ik mijn borsten niet hoefde te laten knippen. Dat er verschillende methoden zijn. Ik vocht voor het comfort van mijn leven. Ik vond geweldige specialisten en mensen met veel kennis die mij begeleidden. Ja, ik heb een dubbele borstamputatie gehad - kun je het geloven?
Kanker verandert iedereen. Sommige ten goede, sommige ten kwade. Het hangt allemaal van ons af hoe we deze periode doorkomen. Ik loop er doorheen met een glimlach en een verstijfde borst. En ik vertel hem #fuckyoucancer "
- Ik verloor deze kanker. Ik was aan het praten. Ik nodigde angst uit. Ik was altijd bang om ziek te worden bij hem. Ik ging vaak naar de doktoren, ik werd vaak onderzocht, ik was vaak bang. Als er iets is gebeurd - kanker. Als iets pijn doet - kanker.
Hypochonder. Een beetje zo. Ik leefde als kind met de achtergrondziekte. Mama MS, zo'n tongkanker. En later alcohol. Depressie - herinnert zich Sonia, een andere heldin van de sessie.
- Ik was bang voor de ziekte. In de zomer van 2017 sloeg mijn dochter me met haar hoofd op de borst. In plezier. Een hobbel springt eruit. een bult ter grootte van een pruim. Het deed pijn. Gynaecoloog. Echografie. 'Mevrouw Sonia, er is niets mis met de echo. Ik weet niet wat het is, waarschijnlijk door een inslag.'
Maar het deed pijn. Nog een gynaecoloog. Morfologie - oké. "Mevrouw Sonia is waarschijnlijk een lobje na borstvoeding."
Maar ik was 5 jaar geleden aan het eten! 'Het is oké. Maak je alsjeblieft geen zorgen.'
Maar ik heb een borstlek. "Ja het kan zijn."
Maar de bult ging pas weer een week weg, het deed pijn. Mijn man volgde me, woedend dat ik aanraakte, aanraakte, drukte, in paniek raakte. Nog een gynaecoloog. Ik hoor weer dat het oké is. "Mevrouw Sonia, als u zo veel aandringt, zullen we de echo opnieuw doen."
Goed. Bedankt. Bedankt voor de genade. Ik wachtte buiten het kantoor. Het lot was erg aardig voor me en zette DEZE dokter op mijn weg. Gedetailleerd, langdurig onderzoek, biopsie en mammografie op een cito.
'Mevrouw Sonia, kom alstublieft voor de uitslag. Ze zal onze dokter ontmoeten.'
Ik wist het al. Ik heb het al gevoeld. De stroom ging door mijn lichaam. Ik heb geen goed nieuws ... het is een kwaadaardige tumor.
Ik denk niet dat ik me ooit tegelijkertijd zo leeg en zwaar heb gevoeld. Ik herinner me elk detail van die dag. Ik herinner me elke kleur. Elk gezicht, elk gebaar. Ik herinner me de snelheid van elk deeltje van mijn ademhaling. Toen gebeurde alles heel snel. Oncologiecentrum in Ursynów. Onderzoek, wachtrijen, kantoren.
En die angst. Deze mensen. Elke avond huilde ik boven het bed van mijn dochter.
Elke.
Ik wilde niet dat ze mijn lot zou delen en mama zo vroeg zou verliezen. Daar was ik bang voor. En ik ben de hele tijd bang.
Uitgebreid ductaal en lobulair carcinoom met necrose. Haar 2+ is niet horomodependent. Er was voor mij geen optie om de borst te behouden, alleen een borstamputatie.
Ik zal nooit ophouden bang te zijn. Hij is hier. Hij is bij mij, ik weet dat hij op een dag terug zal komen. Ik ben rustiger, ik maak me minder zorgen. IK. Of zijn het drugs? Je leeft hier en nu. Alleen gezondheid en liefde tellen. Gezondheid en liefde.
Kinderen zijn de hele wereld, een prachtige wereld.
Het is mooi om te leven :)
