Een verpleegster is een beroep waar veel mythes omheen zijn ontstaan - dat ze weinig verdienen, dat ze massaal naar het buitenland gaan, dat ze soms onaangenaam en ongevoelig zijn. Hoe is het eigenlijk? We nodigen u uit om het interview met dr. Elżbieta Stasiak te lezen, die zich al jaren bezighoudt met langdurige thuisverpleging.
- U heeft vele jaren ervaring in uw beroep, maar waarom besloot u verpleegkundige te worden? Als u uw beroep een tweede keer zou kiezen, zou u dan dezelfde keuze maken?
Dr. Elżbieta Stasiak, MD, verpleegkundige, academische leraar, promotor van langdurige thuisverpleging: de keuze van het beroep werd bepaald door het prestige dat het beroep van verpleegkundige in de jaren tachtig genoot. Vandaag zou ik dezelfde keuze maken, omdat het beroep van verpleegkundige strikt mensgericht is - zowel op het gebied van gezondheid als ziekte, en deze oriëntatie kenmerkt mij sinds mijn kindertijd. Gelukkig steunde mijn moeder, Zofia, me altijd bij mijn beslissingen.
- In de media overheerst het beeld van een verpleegster als 50-plusser, ook horen we over de vergrijzing van deze beroepsgroep, over het gebrek aan personeel in ziekenhuizen, over het feit dat Poolse verpleegsters die vanwege te lage verdiensten in het land vertrekken naar Het Westen zal worden vervangen door Oekraïense vrouwen. Laat uw ervaring zien dat dit beeld waar is of niet?
Helaas is dit waar waar we nog een paar jaar mee te maken zullen krijgen. Momenteel wordt echter opgemerkt - en dit wordt bevestigd door statistische gegevens - dat het aantal verpleegsters dat het land verlaat, daalt. Verpleegkundigen in Polen ervaren aanzienlijke verbeteringen in arbeidsomstandigheden en beloning. Ik kan ook bevestigen dat steeds meer van mijn studenten van de Medische Universiteit van Lublin in het land willen blijven nadat ze het recht hebben verkregen om te oefenen. Jongeren willen Polen bouwen, dat wil zeggen werken voor de Poolse samenleving, en dus voor zichzelf en hun toekomstige kinderen en toekomstige generaties.
- U bent langdurige thuiszorgverpleegkundige en mensen die deze zorg nodig hebben, zijn meestal ernstig ziek, soms gehandicapt. Wat zou je de grootste uitdagingen van dit soort werk noemen? Aan de andere kant: wat zijn de positieve kanten ervan?
Ik ben thuisverpleegkundige voor langdurige zorg en daar ben ik erg trots op. Ik creëerde een dienst in het land - een soort gezondheidsdiensten op het niveau van praktijk en opleiding voor de Poolse samenleving, voor mensen met ernstige gezondheidsproblemen - en onafhankelijke werkplekken voor geregistreerde verpleegkundigen met het recht om te oefenen.
Werken als verpleegkundige bij een patiënt thuis stelt haar voortdurend voor nieuwe uitdagingen en stelt haar in staat om nieuwe - of liever innovatieve - oplossingen te ontdekken bij de uitvoering van gezondheidsdiensten, helaas beperkt.
Ik maak me grote zorgen over het feit dat ondanks de zeer lage kosten van langdurige thuisverpleging door de gezondheidszorg, het nog steeds een beperkte gezondheidsdienst is.
- Een ziek en pijnlijk persoon is vaak een geïrriteerde, onbeschofte persoon - hoe ga je om met dit soort patiënten? Met de bewering dat verpleegkundigen patiënten behandelen als een noodzakelijk kwaad, onbeleefd en onkies zijn, geen gepaste benadering van de patiënt hebben, wenden ze zich tot de zieken in de derde persoon? Zit hier naar uw mening een kern van waarheid in, en zo ja, waar is deze houding dan het resultaat van?
Ik ben het helemaal niet eens met de stelling dat verpleegkundigen patiënten op een onwaardige of laakbare manier behandelen. Het beroep van verpleegkundige / verpleegkundige is een verantwoordelijk en specifiek beroep. Het wordt de hoogste tijd dat het heel nadrukkelijk klinkt - dat het de verpleegkundige is die gezondheidsdiensten verleent in het hele gezondheidszorgsysteem, die het meeste van haar werk, aandacht, professionele verpleging en behandeling aan patiënten besteedt, helpt bij pijn, lijden en overlijden. De verpleegster is bij een gezonde en zieke persoon. Het is onze beroepsgroep die verschillende professionele rollen vervult en bij de uitoefening van zijn beroep een professionele verpleegkundige kan zijn, maar ook een pedagoog, psycholoog, socioloog, adviseur, curator, manager en organisator. Met zo'n zware werkdruk verdient onze groep de volledige steun, respect en vertrouwen van de samenleving.
- Raken patiënten aan u gehecht, behandelen ze u als een curator, psycholoog of misschien zelfs als een familielid? Wat te doen in een dergelijke situatie, zodat deze relatie niet bijna familiair wordt?
Een langdurige thuiszorgverpleegkundige die zijn / haar professionele taken uitvoert, d.w.z. systematisch gezondheidsdiensten verlenen bij de patiënt thuis, wordt na een kortere of langere tijd een speciaal iemand voor de patiënt / familie / zorgverleners. Met hun houding en professionele inzet zijn ze in staat om verbale communicatie op officieel niveau te behouden, verrijkt met non-verbale communicatie, empathie en respect voor patiënten en hun gezinsleden.
- Is verpleegkundige zijn volgens u een beroep zoals vele anderen of een roeping? Hebben we, gezien het feit dat het vaak als een roeping wordt behandeld, niet al te hoge verwachtingen van verpleegsters die "ook menselijk" zijn?
Het beroep van verpleegkundige is een elite beroep, gebaseerd op een uitstekende praktische en wetenschappelijke voorbereiding. Bij de beslissing om dit beroep uit te oefenen, wordt een verpleegkundige gekenmerkt door kenmerken als: verantwoordelijkheid voor zichzelf en een andere persoon, gevoeligheid voor een andere persoon, empathie, begrip, zelfdiscipline voor continu en continu leren.
- Wat wilt u dat verpleegsters de Internationale Dag van de Verpleegkundigen vieren?
Ik wens dat de beroepsgroep van verpleegkundigen werkt in een sfeer van zelfrespect en respect voor de beroepsgroep, wat een positieve impact zal hebben op patiënten, dat we excellente wetenschap en nog betere beroepspraktijk creëren en als groep constructief kunnen denken en handelen.
---normy.jpg)
