Proteïnurie manifesteert zich door de aanwezigheid van proteïne in de urine. Aangezien proteïnurie geen duidelijke symptomen geeft, kan het worden vastgesteld tijdens periodieke tests of wanneer er een duidelijk tekort aan proteïne in het lichaam is. Signalen van een tekort variëren afhankelijk van het eiwit dat in de urine verschijnt.
Proteïnurie (proteïnurie, nefrotisch syndroom) is de aanwezigheid van proteïne in de urine, veroorzaakt door fysiologische oorzaken, bv. Verhoogde fysieke inspanning (fysiologische proteïnurie) of veroorzaakt door pathologische oorzaken (pathologische proteïnurie), bv. Ernstige nierziekten. Het lichaam scheidt van nature eiwitten uit zoals: albumine, globulinen, Tamm-Horsfall-eiwit (uromoduline), lichte ketens van kappa- en lambda-immunoglobuline, proximale buisvormige borstelrandantigenen, secretoire IgA en urokinase. De urine van een gezond persoon kan tot 150 mg van deze eiwitten per dag bevatten (tot 300 mg tijdens de adolescentie). De urine van een gezond persoon mag geen eiwitten bevatten, daarom moet op de afdruk van de urineanalyse de eiwitpositie nul zijn.
Soorten proteïnurie
- functioneel - veroorzaakt door overmatige lichaamsbeweging, hartfalen, verminderde glomeruli, bevriezing, koorts
Schuimende urine kan worden gezien met proteïnurie.
- orthostatisch - treedt op na langdurig staan in een staande positie
- buisvormig - veroorzaakt door een gebrek aan reabsorptie van eiwitten en schade aan de niertubuli
- glomerulair - verschijnt bij ziekten van de glomeruli
- microalbuminurie - in de vroege stadia van nierziekte
- van overbelasting - met systemische ziekte en een verhoogde hoeveelheid eiwitten met een laag molecuulgewicht in het plasma.
Onthoud bij het verzamelen van urinemonsters, vooral bij vrouwen, dat alleen urine uit de middelste stroom naar de monsternemer mag gaan (de eerste stroom moet naar het toilet). Anders kan de test worden verstoord.Vrouwen mogen tijdens de perimenstruale periode niet plassen voor onderzoek, aangezien de aanwezigheid van rode bloedcellen het onmogelijk maakt om het sediment te testen.
Proteïnurie: diagnose
Om proteïnurie vast te stellen, moet een dagelijkse urinecollectie en een algemeen onderzoek worden uitgevoerd. Wanneer een bepaald type eiwit wordt gedetecteerd, schrijft de arts de juiste behandeling voor.
Proteïnurie manifesteert zich door een aanzienlijk verlies van eiwit dat van het bloed naar de urine gaat en door het lichaam wordt uitgescheiden.
U moet een specialist, d.w.z. een nefroloog, raadplegen wanneer een vermindering van de glomerulaire filtratiecapaciteit (eGFR) van meer dan 5 ml / min in een jaar of meer dan 10 ml / min in 5 jaar wordt gevonden, of wanneer de proteïne / creatinineverhouding hoger is dan 100 ml / mmol of 50 ml / mmol voor hematurie.
Het is absoluut noodzakelijk om naar een gespecialiseerde behandeling te gaan, ook in het geval van chronische nierziekte graad 4 of 5. Het is ook de moeite waard eraan te denken dat proteïnurie, behalve dat het een volledig onafhankelijke ziekte is, ook een symptoom kan zijn van nefrotisch syndroom of neretisch syndroom.
We kunnen ons verdedigen tegen proteïnurie. Het wordt voornamelijk aanbevolen om:
- een gezond lichaamsgewicht behouden
- stoppen met roken (als iemand rookt)
- goed afgestelde fysieke inspanning
- mensen met diabetes - nauwkeurigere glucoseregulatie.
Daarnaast zijn er periodieke onderzoeken en zorgvuldige observaties van uw eigen lichaam.
---norma.jpg)
.jpg)
