Apraxie is een neurologische aandoening die wordt gekenmerkt door het onvermogen of de moeilijkheid om bekende bewegingen op commando uit te voeren. Afhankelijk van het type apraxie hebben patiënten moeite om knopen vast te maken, hun tong uit te steken of woorden uit te spreken. Wat is apraxie en wat zijn de oorzaken? Hoe de symptomen van de ziekte herkennen en behandelen?
Apraxie is een neurologische aandoening, waarvan de essentie het onvermogen of moeilijk is om aangeleerde bewegingen op commando uit te voeren, met het gelijktijdig begrijpen van het commando, de bereidheid om het uit te voeren en het gebrek aan motorische coördinatie, sensorische stoornissen en spierkracht.
Apraxie - oorzaken. Wat zijn de risicofactoren voor het ontwikkelen van apraxie?
De oorzaak van apraxie is schade aan de hersenen, met name de neuronale paden in de hersenen die motorische activiteiten organiseren. Dit soort schade is meestal het gevolg van trauma, beroertes, tumoren en ontstekingen van de hersenen. Ze worden ook aangetroffen bij hersenziekten zoals de ziekte van Alzheimer, frontotemporale dementie, de ziekte van Huntington en corticobasale degeneratie (CBD).
Apraxie - soorten en symptomen van apraxie
Denkbeeldige (ideële) apaxie
Een patiënt met mentale apraxie voert alle individuele bewegingen correct uit. Het probleem komt wanneer hij ze probeert samen te voegen. Dan lijkt hij extreem afgeleid en kan hij onder meer een probleem hebben met kleding, omdat hij bijvoorbeeld de broekspijpen behandelt als een hemdsmouw en probeert de broek over zijn armen te leggen, en vice versa - hij steekt zijn been in de hemdsmouw. Als hij op zijn beurt bijvoorbeeld de opdracht krijgt een sigaret op te steken, steekt hij een lucifer aan en weet dan niet wat hij ermee moet doen.
De denkbeeldige vorm van apraxie komt het vaakst voor bij mensen met atherosclerose, seniele dementie en progressieve verlamming.
Motorische apraxie (motorische, kinetische apraxie van de ledematen)
Motorische apaxie is het gevolg van schade aan de achterste frontale kwab van de hersenen (het premotorische gebied) en de problemen doen zich voor aan de kant van het lichaam tegenover de hersenschade. De patiënt kan alle motorische handelingen uitvoeren, hoewel hij ze onhandig en onzeker uitvoert - alsof hij ze voor het eerst in zijn leven uitvoert.
Denkbeeldige motorische apaxie (ideomotorische)
Gemengde apaxie is het meest frequent gediagnosticeerde type van de ziekte in kwestie. De patiënt weet hoe hij een activiteit moet uitvoeren, maar het proces is nog steeds verstoord - de bewegingen van de patiënt zijn onhandig en resistent. Hij wekt de indruk dat hij is vergeten wat te doen.
Oro-faciale aprasie
Oro-faciale apraxie houdt verband met de parese van de aangezichts- en linguale zenuwen, daarom wordt het gedefinieerd als het onvermogen om bewegingen in de gezichtsspieren uit te voeren (of te imiteren). Daarom kan de patiënt bijvoorbeeld niet op commando zijn lippen likken, fluiten of zijn tong laten zien.
Apraxie van spraak (AOS)
Spraakapraxie is een spraakstoornis waarvan de essentie de moeilijkheid is bij het initiëren en uitvoeren van de bewegingen die nodig zijn voor articulatie, ook al zijn er geen fysieke contra-indicaties voor spreken. Dan zijn er herhaalde pogingen om woorden uit te spreken, waarbij medeklinkers aan het begin en einde van woorden worden weggelaten, inconsistentie in spraak.
Spraakapraxie is het resultaat van schade aan het deel van de hersenen dat het spraakvermogen regelt, en daarom wordt het meestal gediagnosticeerd bij patiënten na een beroerte of hersentumoren. Tijdens de kindertijd kan het het gevolg zijn van een verstoring van de communicatie tussen de hersenen en de spieren die worden gebruikt om te spreken.
Oculaire aprasie
Oculaire apraxie is een stoornis van de horizontale oogbeweging bij kinderen rond de leeftijd van 1 jaar, waarbij alle verticale oogbewegingen normaal zijn. Oculaire apaxie is meestal een symptoom van een vertraagde hersenrijping, hoewel het ook kan worden geassocieerd met andere neurologische, ontwikkelings-, degeneratieve of progressieve stofwisselingsstoornissen. Symptomen van oculaire apraxie verdwijnen gewoonlijk in het tweede decennium van hun leven.
Apraxie - diagnostiek
Om de ziekte te diagnosticeren, worden behalve een interview met de familie van de patiënt, dat erg nuttig is bij het stellen van de eerste diagnose, beeldvormende onderzoeken van het zenuwstelsel uitgevoerd, d.w.z. computertomografie en cerebrale arteriografie. De uiteindelijke diagnose wordt gesteld aan de hand van de resultaten van tests gericht op het onderzoeken van de cognitieve processen bij patiënten met hersenbeschadiging.
Apraxie - behandeling en prognose
De behandeling van apraxie hangt af van welke onderliggende aandoening verantwoordelijk is voor de aandoening. Daarom kan een breed scala aan behandelmethoden worden gebruikt: van farmacologische behandeling tot chirurgie. Sommige ziekten zijn ongeneeslijk. In deze gevallen is langdurige revalidatie noodzakelijk.
De prognose van apraxie hangt voornamelijk af van de ernst en het type van de ziekte waarin zich symptomen van apraxie hebben ontwikkeld. In de meeste gevallen is de prognose ongunstig aangezien de ziekte vaak progressief is.
Lees ook: De ziekte van Alzheimer - Oorzaken, symptomen en behandeling Elektromyografie (EMG) - een onderzoek om spierziekte te identificeren. Wat is ... Myasthenia gravis. Auto-immuunziekte van de spier: symptomen, oorzaken, behandeling Duchenne spierdystrofie: oorzaken en symptomen. Revalidatie bij dystrofie ...
