ABC van kankerpatiënten

Kanker vermoeden is een pijnlijke klap. Ongeacht of het onszelf of onze dierbaren rechtstreeks beïnvloedt, we raakten in paniek en proberen hulp te zoeken en een snel antwoord op de vraag: ben ik ziek? We voelen ons vaak de eerste momenten verloren, we weten niet wat we moeten doen, wat we kunnen verwachten, hoe het proces van diagnose en mogelijke behandeling zal verlopen. Dr. Dariusz Żak, oncoloog in het Magodent ziekenhuis van de LUX MED Group, vertelt over hoe uitgebreide oncologische zorg eruit kan zien.

Dr. Dariusz Żak, oncoloog: Als de patiënt tijdens het zelfonderzoek veranderingen aan zijn lichaam opmerkt en zich daar zorgen over maakt, moet hij zijn huisarts bezoeken. En hier is vanaf het allereerste begin de aanpak van de dokter belangrijk. De manier waarop hij de patiënt informeert over een vermoedelijke kanker, heeft invloed op zijn houding ten opzichte van verdere diagnose en mogelijke behandeling. Een dokter is ook een psycholoog die moet voelen hoe hij over zo'n gevoelig onderwerp moet praten. Achter deze psychologische basiszorg en ondersteuning zit natuurlijk een reeks onderzoeken die tot doel hebben kanker uit te sluiten of te bevestigen. Vervolgens overhandigt de arts, op basis van tests, in gerechtvaardigde gevallen (in het geval van verdenking van kanker) de patiënt de kaart Diagnostiek en Behandeling van Oncologie (DiLO), die hem tijdens de hele ziekenhuisopname en diagnose vergezelt.

Het is een kaart die het diagnoseproces van kanker aanzienlijk versnelt. Dankzij het worden patiënten als een prioriteit behandeld en hebben ze een kans op veel snellere onderzoeken, en dus - diagnose. Tot voor kort kon de DILO-kaart bij verdenking van kanker alleen worden afgegeven door een huisarts, om onbekende redenen kon een specialist dit niet doen. Gelukkig is het systeem verbeterd en is dit onbetwistbare nadeel weggenomen. Kaarten kunnen niet door iedereen worden ontvangen. Als dat het geval zou zijn, zou het merendeel van de bevolking op de oncologische behandelingslijst staan, wat het doel van dit project zou missen. De DiLO-kaart kan enkel in gerechtvaardigde gevallen door een arts worden afgegeven. Het woord "gerechtvaardigd" is natuurlijk een vrij breed begrip, maar niet zo breed als "iedereen". De arts heeft, naast zijn kennis en ervaring, hulpmiddelen waarmee hij neoplasma volledig kan uitsluiten of een eerste diagnose kan ondergaan tijdens het eerste bezoek. Als hij na het onderzoek een oncologische aandoening vermoedt, geeft hij een DiLO-kaart af.

Jammer genoeg niet. Sommige instellingen, zoals bijvoorbeeld Magodent-ziekenhuizen die behoren tot de LUX MED-groep, zijn in staat om een ​​volledige patiëntdiagnose veel sneller uit te voeren. Het is dankzij het gecoördineerde zorgsysteem dat de initiële en verdiepende diagnostiek tot wel 7 weken duurt. Het is heel snel.

Ervan uitgaande dat de eerste diagnose de neoplastische ziekte heeft bevestigd, gaat de patiënt over tot de zogenaamde diepgaande diagnose. Het bestaat uit het bepalen van het stadium van de ziekte, het beoordelen of de patiënt in aanmerking komt voor radicale behandeling en het helpen bepalen van het aantal en de locatie van mogelijke metastasen. Diepgaande diagnostiek duurt maximaal 3 weken. Na deze tijd wordt een speciale raadpleging van artsen bijeengeroepen, die het individuele behandelplan voor de patiënt bepalen - de datum en de methode. Natuurlijk wordt de patiënt in geen enkel stadium alleen gelaten (noch bij de diagnose, noch bij de behandeling). Hij krijgt een coördinator toegewezen die toeziet op de uitvoering en tijdigheid van alle diensten - bezoeken, tests en behandelingen. Hierdoor voelt de patiënt zich niet eenzaam en hoeft hij zich geen zorgen te maken over "wat nu?".

Dit is een heel belangrijk onderdeel van de behandeling. Zoals ik al zei, de arts, vooral de oncologische, is ook een psycholoog en zijn contact met de patiënt is van onschatbare waarde in het stadium van de hele diagnose en behandeling.

De arts is verplicht de patiënt over zijn gezondheid te informeren. Patiënten willen echter niet altijd de waarheid weten. Ze zijn vaak bang voor haar. Vroeger was het de gewoonte om onaangename informatie te verbergen, maar naar mijn mening heeft het geen goed gedaan. De patiënt had geen kans om zich op het ergste voor te bereiden. En in het ergste geval blijft het gezin achter met veel onafgemaakte zaken. Persoonlijk denk ik dat als een patiënt zijn prognose wil weten, hem op een delicate manier moet worden verteld wat zijn gezondheidstoestand is. Meestal machtigt de patiënt een andere persoon die dicht bij hem staat om zijn medische dossiers in te zien. Vaak is deze persoon een buffer tussen de dokter en de patiënt. De arts kan haar volledige informatie geven als de patiënt zelf niet naar zijn toestand vraagt ​​of de waarheid niet wil weten. Als de patiënt op zijn beurt wil weten wat hem te wachten staat en vragen stelt, heeft de arts niet het recht informatie achter te houden, zelfs niet op verzoek van de familieleden van de patiënt.

Kankerpatiënten wachten op deze dag wanneer ze zullen horen dat hun behandeling de verwachte resultaten heeft opgeleverd en de prognose zeer goed is. Helaas is niet iedereen zich ervan bewust dat zij de rest van hun leven periodiek onderzoek zullen moeten ondergaan. Dit is een poort die niet kan worden gesloten en vaak een bron van zorg blijft. Ook hier is de rol van een arts die zijn patiënt zal begeleiden en de familie die de patiënt na de behandeling zal helpen om terug te keren naar het gewenste en verwachte dagelijkse leven, van onschatbare waarde.

Aanbevolen artikel: