Kinderadoptie is de beste oplossing wanneer biologische ouders niet aan hun verplichtingen willen of kunnen voldoen. In Polen is adoptie mogelijk via conventionele of directe adoptie (adoptie met indicatie). Lees meer over de procedure voor het adopteren van een kind en aan welke voorwaarden toekomstige adoptieouders moeten voldoen.
Kinderadoptie is een beslissing van ouders van 3,6 duizend per jaar. kinderen. Dat is niet veel als je bedenkt dat 20.000 kinderen in weeshuizen op ouders wachten. kinderen. De meeste kunnen echter niet worden aangenomen vanwege de niet-gereguleerde juridische situatie. Koppels die geïnteresseerd zijn in het adopteren van een kind, solliciteren het vaakst voor pasgeborenen of baby's om zo lang mogelijk van hun jeugd te kunnen genieten, en omdat ze bang zijn voor de slechte ervaringen van het kind. Voor wie in ons land geen ouders heeft gevonden, is buitenlandse adoptie een kans op een normaal leven. Meestal wordt het bezocht door kinderen ouder dan 7 jaar, ziek, ontwikkelingsachterstand, genetisch belast, bijvoorbeeld met een psychische aandoening, en talrijke broers en zussen (broers en zussen gaan niet uit elkaar).
Er zijn twee manieren om een kind te adopteren: frequenter, ondersteund door psychologen en opvoeders, conventionele adoptie, d.w.z. via het adoptie- en zorgcentrum, en controversiële directe adoptie, wanneer de moeder zelf beslist aan wie ze het kind geeft (adoptie met indicatie). De meeste specialisten zeggen dat er veel gevaren zijn bij het aangeven van adoptie, en zijn er tegen. Het wekt het vermoeden dat er geld op het spel staat, wat simpelweg kinderhandel is. Doordat de biologische ouders contact opnemen met de adoptieouders, elkaar in de rechtbank ontmoeten, kennen ze hun persoonsgegevens, terwijl bij een gewone adoptie de adoptieouders anoniem blijven voor de natuurlijke ouders.
Luister naar de procedure voor het adopteren van een kind. Dit is materiaal uit de cyclus GOED LUISTEREN. Podcasts met tipsSchakel JavaScript in om deze video te bekijken en overweeg om te upgraden naar een webbrowser die HTML5-video ondersteunt
Regels voor het adopteren van een kind
1. Alleen een in de steek gelaten kind kan worden geadopteerd, dat wil zeggen wiens biologische ouders zijn overleden of in leven zijn, maar afstand hebben gedaan van hun ouderlijke verantwoordelijkheid of de rechtbank heeft hen dit recht ontnomen. Idealiter besluit een moeder die niet in staat en niet wil zorgen voor de opvoeding van een kind, het direct na de bevalling op te geven, omdat het de wachttijd voor nieuwe ouders verkort.
2. De beslissing om een kind toe te vertrouwen moet zorgvuldig worden overwogen, aangezien de gevolgen ervan onomkeerbaar zijn. Daarom kan een vrouw die een kind heeft verlaten binnen zes weken van gedachten veranderen. Voor adoptie-aanvragers betekent dit dat er geen mogelijkheid is om een kind te adopteren voordat ze 6 weken oud zijn. Eventuele eerdere afspraken met de moeder, ook niet schriftelijk, zijn niet bindend. Er is ook geen mogelijkheid om tijdens de zwangerschap een juridisch bindend contract aan te gaan, zoals bijvoorbeeld in de Verenigde Staten wordt toegepast.
3. Soms blijkt dat het probleem dat voor de biologische ouders uitzichtloos leek, kan worden opgelost en keert het kind terug naar zijn eigen gezin. Als de ouders het kind na het verstrijken van de wettelijke termijn alsnog willen verlaten, wordt afstand gedaan van de ouderlijke rechten (de zogenaamde algemene waiver). Dan is de baby vrij en kan binnen een paar dagen via het adoptiecentrum naar een nieuw gezin, waar hij het adoptiehoorzitting afwacht.
4. Verlaten kinderen kunnen niet worden geadopteerd (dit geldt ook voor kinderen die in de zogenaamde vensters van het leven worden gevonden) totdat is vastgesteld wie ze zijn en waar hun biologische ouders zijn. Daarom is de weg om deze kinderen te adopteren bijzonder lang. Gevallen van ontneming van ouderlijk gezag kunnen jaren aanslepen wanneer ouders die een kind verwaarlozen hun rechten niet willen opgeven en niet genoeg doen om op een verantwoorde manier voor hen te zorgen.
Ondertussen, hoe eerder een kind wordt geadopteerd en wordt omringd door liefde, hoe groter de kans dat het wordt gered van de gevolgen van een weesziekte. Het wegnemen van een kind bij de ouders is echter altijd het laatste redmiddel. Als er enige kans is op verbetering van de gezinssituatie, beperkt de rechtbank de rechten van de ouders, niet ontneemt ze hen niet. Een kind van 13 jaar moet instemmen met adoptie.
Lees ook: Waarom simuleren kinderen ziekte? Waar komen kinderen vandaan - hoe leg je het uit aan een kind? Agressie bij kinderen: manieren om agressie bij kinderen te beheersenHoe lang duurt het om een kind te adopteren?
De taak van adoptie- en zorgcentra is om de beste ouders voor een kind te vinden. Dit wordt bereikt door het meestal 9 maanden durende verificatie- en trainingssysteem. Gedurende deze tijd controleren psychologen en opvoeders de aanleg van kandidaten voor ouders, of ze het kind niet alleen een materieel bestaan kunnen bieden, maar ook een emotioneel gevoel van veiligheid, en ze voorbereiden om adoptieouders te worden. In Polen staat de wet alleenstaanden toe om te adopteren.
Tijdens het eerste gesprek presenteren de kandidaten de motieven voor hun beslissingen en voorkeuren met betrekking tot het kind - sommigen willen alleen een baby adopteren, anderen willen vooral verslavingen of genetische ziekten in de biologische familie voorkomen. De wachttijd voor een kind varieert van één tot meerdere jaren.
Wie kan adoptieouder worden?
Adoptie kan worden aangevraagd door stellen die minimaal 5 jaar getrouwd zijn. Waarom? Volgens statistieken werd het hoogste aantal echtscheidingen geregistreerd in de eerste 5 jaar. De medewerkers van de centra benadrukken dat het niet de bedoeling is om potentiële ouders in de weg te staan, maar om gezinsstabiliteit te verzekeren voor een kind dat al in de steek is gelaten.
Het leeftijdsverschil tussen de toekomstige ouders en het kind mag niet groter zijn dan 40 jaar.
Ouders moeten vrij zijn van verslavingen, een vast inkomen hebben en een goede mening van werk. Een medisch attest voor vruchtbaarheidsbehandeling is vereist (de laatste vereiste is flexibel, echtgenoten die biologische kinderen hebben of hebben, mogen ook een kind adopteren). Elk geval wordt afzonderlijk behandeld. Tijdens de training maken de medewerkers van het centrum de kandidaten bewust dat de zorg voor het kind, onvoorwaardelijk liefhebben, veel van hen zal vergen. Elk verlaten kind is op de een of andere manier mentaal kreupel. Zelfs degene die als kind werd opgegeven. De moeder van zo'n kind was tijdens haar zwangerschap het vaakst gestrest, ze dronk vaak of nam drugs, at slechte voeding, werkte boven haar krachten. Dit alles laat een stempel achter op de psyche van het kind. De effecten kunnen variëren en zijn afhankelijk van het soort trauma, de omvang en duur van het fenomeen en de gevoeligheid van het kind. Agressie, het onvermogen om emotionele banden tot stand te brengen tussen biologische ouders en het kind, onvermogen om in een groep te functioneren - dit zijn problemen die moeten worden aangepakt. Negen maanden is de tijd om na te denken over uw beslissing. Je moet er zeker van zijn dat je je baby niet weggooit als de eerste problemen zich voordoen. Psychologische workshops, maar ook ontmoetingen met ouders die eerder kinderen hebben geadopteerd, zijn een grote ondersteuning voor het onzekere.
Belangrijk10 stappen naar adoptie
Wat zijn de belangrijkste fasen van het adoptieproces (de exacte procedure kan enigszins verschillen van site tot site):
1. Eerste gesprek en verzameling documenten (incl.huwelijksakte, gezondheidsverklaring waarin staat dat je niet bent ingeschreven in een verslavingskliniek, over verdiensten, geen strafblad, mening van de werkvloer).
2. Ontmoeting met een pedagoog en psycholoog (leren over de motieven van adoptie, mogelijkheden en mentale aanleg van kandidaten voor ouders).
3. Milieu-interview (huisbezoek is gericht op het controleren van de sociale omstandigheden en het beter leren kennen van de kandidaten).
4. Deelname aan de training (voorleggen van problemen met betrekking tot het adopteren van een kind en manieren om deze op te lossen).
5. Geschiktheid van kandidaten voor adoptie (het selectiecomité van het centrum bereidt het advies voor dat aan de familierechtbank moet worden voorgelegd).
6. Presentatie van informatie over het geselecteerde kind (bespreking van zijn gezinssituatie, gezondheidstoestand).
7. Het eerste contact van toekomstige ouders met het kind waar hij of zij is, bijvoorbeeld in een weeshuis (u kunt praten met de opvoeder, psycholoog, arts van de instelling, vanaf nu kunt u het kind bezoeken).
8. Opstellen van een aanvraag tot adoptie van een kind bij de familierechtbank en indienen samen met de documentatie die in het centrum is verzameld (medewerkers van het centrum nemen samen met ouders deel aan gerechtelijke procedures).
9. Meestal stemt de rechtbank er uitdrukkelijk mee in om het kind mee naar huis te nemen voor de zogenaamde pre-adoptieperiode, bij de tweede hoorzitting - adoptie - adoptie.
10. Nadat de beslissing definitief is geworden (21 dagen), wordt een nieuwe geboorteakte opgemaakt.
Verschillen tussen conventionele adoptie en aangegeven adoptie
Onze wet staat de procedure toe waarin de biologische moeder zelf de ouders voor het kind vindt. Tot voor kort werd adoptie met indicatie alleen binnen het gezin toegepast, zo wilde een stervende moeder dat haar zus voor haar kind zorgde. Momenteel wordt het, net als in westerse landen, steeds vaker gebruikt door mensen die geen familie zijn. Geschat wordt dat deze adoptiemethode jaarlijks door ongeveer 1.000 gezinnen wordt gekozen, dat wil zeggen elke derde die een kind adopteert. Vaak zijn dit stellen die zijn afgewezen op het adoptiecentrum. Ouders die op zoek zijn naar een kind, zijn bereid er veel geld voor te betalen. Wat is de wet? Handel kan alleen worden overwogen als het verband houdt met de intentie om een persoon te gebruiken, bijvoorbeeld voor prostitutie, verkoop voor organen.
Een persoon die de adoptie voor materiële voordelen organiseert, kan voor 5 jaar naar de gevangenis worden gestuurd. Dergelijke gevallen gebeuren en tussenpersonen nemen contact op met ouders op online forums.
Adoptie met indicatie brengt vele andere risico's met zich mee. Moeders melden hun kinderen niet bij centra of laten ze achter in ziekenhuizen, maar zoeken hun ouders meestal online. De biologische en adoptieouders nemen contact met elkaar op via forums, praten aan de telefoon (bij een gewone adoptie weten adoptieouders evenveel van biologische ouders als het centrum heeft geleerd over hen, en natuurlijke ouders weten niets van adoptieouders). De enige vraag is: kondigt de moeder aan: "Ik zal mijn baby in goede handen geven" en vertelt aan toekomstige ouders dat ze dronk tijdens de zwangerschap, zodat de baby het foetaal alcoholsyndroom (FAS) zou kunnen hebben, drugs heeft gebruikt, psychofarmaca gebruikt? Net zoals kandidaten voor ouders proberen om zichzelf op de beste (niet altijd oprechte) manier te presenteren voor hun biologische moeder, kan zij iets verbergen. Er is tijd om de waarheid te leren kennen en ervaren medewerkers in het centrum. De biologische moeder, die het nieuwe adres van het kind kent, kan adoptieouders binnendringen, het kind wegjagen, geld eisen. Hoewel dit in het licht van de wet geen kans maakt, roept juist het besef van dit alles angst op bij adoptieouders en verstoort het de gezinsvrede. Je kunt een moeder vinden die de pasgeborene direct na de geboorte in een nieuw gezin laat wonen en het kind binnen 6 weken ophaalt, omdat ze geld wilde afpersen.
Vrouwen die voor dit type adoptie kiezen, denken dat ze het beste huis voor hun kind zullen kiezen. Het probleem is dat ze meestal hun eigen leven niet aankunnen, noch de kennis noch het vermogen hebben om naar behoren te verifiëren. Toegegeven, de rechtbank kan in geval van twijfel potentiële ouders naar het adoptiecentrum sturen voor psychologische tests en gemeenschapsinterviews. Hierdoor kun je geloven dat het kind niet bij de verkeerde mensen terecht komt. Maar gaat het naar het beste? Een goede voorbereiding van adoptieouders wordt verzekerd door de wet inzake gezinsondersteuning en het systeem van pleegzorg. Volgens de wet moeten alle adoptanten een opleiding volgen in een adoptiecentrum.
Wanneer moet u een kind vertellen dat het is geadopteerd?
Adoptieouders ontvangen bij de burgerlijke stand een kopie van een nieuwe geboorteakte met hun achternaam en de vermelding dat zij de ouders zijn. Het oude bestand is geclassificeerd. Als een kind 18 jaar wordt en wil weten wie zijn biologische ouders zijn, kan hij declassificatie aanvragen. Maar de kennis van biologische ouders geheim houden is één ding, en uw kind informeren over de adoptie is een andere. Volgens specialisten moet het kind er zo snel mogelijk achter komen dat hij is geadopteerd, bij voorkeur in de voorschoolse leeftijd. Het leven laat zien dat het in het algemeen niet lukt om een geheim te bewaren en vroeg of laat leert het kind alles van de 'aardige', wat een ernstige schok is.
Hoe vertel je de waarheid? Vertrouw op je intuïtie en creativiteit. Het klimaat van zo'n gesprek moet warm en vriendelijk zijn. Spreek transparant, waarheidsgetrouw: ik ben je moeder en jij bent je geadopteerde dochter. Als het kind vraagt wat dit betekent, leg het dan rustig uit terwijl u andere woorden vertaalt. Je kunt een sprookje vertellen over een geadopteerd meisje, waarbij je benadrukt dat haar ouders heel erg op haar wachtten. Het is belangrijk om duidelijk te zijn: je moeder heeft je niet gebaard, maar we houden van je en je bent onze baby. De peuter zal het natuurlijk accepteren en de adoptie zal voor hem niet negatief zijn. U moet uw kind niet vertellen dat het in de steek is gelaten omdat het een trauma veroorzaakt. Het is beter om te zeggen dat het niet precies bekend is waarom de ouders niet voor hen konden zorgen, en verzekerend: mama hield zeker van je omdat ze je heeft gebaard.
Volgens de deskundige dr. Aleksandra Piotrowska, doctor in de psychologie aan de Universiteit van WarschauHet goed functioneren van een persoon in het leven, op school, in een groep met leeftijdsgenoten, in het gezin en op professioneel werk begint met een gelukkige jeugd. De vroegste periode is van bijzonder belang. De gehechtheid die ontstaat tussen de baby en de liefhebbende ouders geeft de baby een gevoel van veiligheid dat net zo belangrijk is als zijn andere basisbehoeften. Het kind, dat zich geliefd en veilig voelt, verkent de wereld, observeert en raakt haar steeds brutaler aan. Hij doet nieuwe kennis en vaardigheden op, ontwikkelt zijn intelligentie. Opvoeding buiten het gezin, in verschillende zorgcentra of in een pathologisch gezin waar het kind niets anders krijgt dan eten, maakt het onmogelijk om emotionele banden aan te knopen, vergroot het gevoel van angst, verlies en eenzaamheid.
Er ontstaat een weesziekte, evenals de reeks symptomen die het gevolg zijn van een gebrek aan liefde. Het kind groeit langzamer, weegt te weinig en is lichamelijk minder fit dan zijn leeftijdsgenoten. Hij heeft een slechte immuniteit, dus hij wordt vaker ziek. Hij ontwikkelt zich cognitief langzamer, heeft een slechtere concentratie, slechtere waarnemingsvermogen, problemen met analytisch denken, onthouden en associëren van feiten, waardoor hij langzamer leert, van kleutertijd tot volwassenheid. In extreme gevallen kan mentale retardatie optreden. Ook de emotionele en sociale sfeer is verstoord.
Het blijkt dat het niet genoeg is om mens te zijn om lief te hebben, mee te voelen en te ervaren. Dit alles moeten we leren in contact met een tedere, liefdevolle persoon. Als we dergelijke zorg niet krijgen, zijn we tot op zekere hoogte emotioneel gehandicapt. Eenvoudige emoties worden gegeven door de biologie, dus een persoon met een ernstige weesziekte voelt tevredenheid, ontevredenheid, woede, woede, angst, maar niet de meer geavanceerde, die we gevoelens noemen. Ze verschijnen niet automatisch. Kinderen met een weesziekte zijn apathisch, onverschillig, het kan hen niet schelen wat er met hen gebeurt, agressief of rebels. Soms kan de ziekte zich manifesteren als zelfagressie - de peuter bijt in zijn vingers, trekt zijn haar uit, slaat zijn hoofd op de grond, het oudere kind verminkt zichzelf om aandacht, knuffel, zorg en zorg te trekken.
Het verminderde gevoel gaat hand in hand met een lage mate van socialisatie. Mensen met een weesziekte kunnen de contacten met andere mensen niet aan, ze kunnen niet in een groep functioneren. Zelfs als ze proberen om een permanente band te vormen, falen ze vaak en gaan ze uit elkaar. De ontwikkeling en effecten van een weesziekte zijn afhankelijk van de duur ervan. De enige manier om haar te stoppen, is door het verlaten kind zo snel mogelijk in de gezinszorg te plaatsen. Het is belangrijk om te weten dat het herstellen van een ziekte een langdurig proces is, het vereist geduld en kennis van de ouders om ermee om te gaan. Meestal is hulp van een psycholoog nodig.
Aanbevolen artikel:
De opstand van tweejarige kinderen - oorzaken, symptomen en manieren om met de woede van kleintjes om te gaan ...maandelijkse "Zdrowie"
